Lubię nudę

- A z nudów to sobie czytam książkę o niedobrym królu, a potem upiekę trochę pączków.
Wówczas pytałam, czy mogę się z nią ponudzić. Siadałam obok ze swoją książeczką. Najczęściej czytałyśmy ją razem z podziałem na role, świetnie się przy okazji bawiąc. A potem obie piekłyśmy pączki.
Czymkolwiek Babcia by się nie zajmowała, czyniła to „z nudów”. Dopiero wiele lat później zrozumiałam, dlaczego tak twierdziła. W ten sposób dawała mi do zrozumienia, że cokolwiek by ją zajmowało w danym momencie, to dla mnie zawsze znajdzie czas. Gdy Babci nie było w domu, wymyślałam zajęcia dla niej. Były więc gry, krzyżówki, wspólne malowanie i lepienie pierogów. Byłam bardzo szczęśliwa, że dzięki mnie Babcia nie ma czasu na nudę.
Oczywiście stan tak zwanej nudy u dziecka jest czymś innym niż u dorosłego. Najczęściej wyraża ono w ten sposób niezaspokojone pragnienie bliskości najważniejszych dla niego ludzi – rodziców, dziadków.
Czasami wykorzystuje czas „nicnierobienia” na swoje marzenia czy wymyślanie „odlotowych” pomysłów. Taka nuda przyzwyczaja do tego, że będzie musiało w przyszłości czasami zostać samo i powinno polubić siebie i swoje towarzystwo.
A czy nam, dorosłym wypada się nudzić?
Psycholodzy twierdzą, że to zależy od rodzaju nudy. A nuda nudzie nie jest równa.
W nudzie można znaleźć motywację do działania. Jest to tak zwana nuda świadoma.
Niedawno zadzwoniła koleżanka z pracy i zapytała co robię? Twierdziła, że się nudzi. Odpowiedziałam „po babcinemu” , że z nudów próbuję napisać wiersz. Usłyszałam śmiech. Stwierdziła, że rzeczywiście muszę umierać z nudów, ponieważ zachowuję się jak desperatka. Zaproponowała wspólną kawę w pobliskim lokalu. Okazało się, że w domu nie mogła skupić się na żadnej czynności, musiała się „wygadać”. Miała kłopoty. A bezcelowe chodzenie po pokoju nazwała nudą.
Czy świadome nudzenie się może nam pomóc?
Tutaj psychologia mówi zdecydowane tak. Pozwala ono wypocząć, odstresować się, nabrać dystansu do różnych spraw, a nawet poznać lepiej swoje potrzeby, znaleźć nowe zainteresowania. Nuda, jak stwierdził Simon Reynolds, uspokaja też system nerwowy. Możemy usunąć to, co w nas niepotrzebnie zalega. Porównał ten proces do czyszczenia pamięci podręcznej komputera.
Korporacyjne nastawienie na wydajność i efektywność wyrządza szkody w ludzkiej psychice. Pracuje się długo i brakuje czasu na regenerację. Pojawia się apatia, zniechęcenie i … spadek wydajności właśnie. Zwiedzałam pewną międzynarodową firmę, w której akurat wzięto pod uwagę czas poświęcony na nudę w ciągu dnia pracy. Obok biur znajdują się wydzielone miejsca na bezczynne siedzenie (można siedzieć z kawą lub innym napojem), sale do drzemki, miejsce do gry w ping-ponga lub sale muzyczne z kompletem instrumentów itp. Czyżby tam zrozumiano, że mózg musi odpoczywać, bo przemęczony nie zdoła być kreatywny? On musi się po prostu ponudzić.
Może nadszedł już czas, abyśmy poddawali się nudzie bez wyrzutów sumienia, bez poczucia, że marnujemy cenne minuty?
Ja z nudów założyłam konto na GP i próbuję czasami coś napisać.
xxxx
- Halo, co robisz?
- Nudzę się.
- A to przepraszam, nie przeszkadzam.
(znalezione w Internecie)