Twórczość, Eshja

teraz jestem niezniszczalna
nic nie zapiecze
nie zaboli
odetnij mi rękę
nie zauważę
bo ciągle słyszę Twój szczery śmiech
gdy z nią rozmawiałeś

Wystarczyło muśnięcie,
by obudzić pragnienie.
Ogarnęło mnie pożądanie
do Twoich słodkich ust,
wbijających mi słowa prosto w skroń.

Spletliśmy nasze litery,
utkaliśmy prozaiczne dyskursy,
okryliśmy się ciepłymi sentencjami
przed halnym milczeniem świata.

Nie mamy liny, kleju, magnesu,
przepowiedni, błogosławieństwa bóstw.
Nie ma rozmów w cztery oczy,
ani nawet w dwoje ust.

Skleceni pod zdaniami
przesyłamy je linią serce-serce.

wnętrzności schowane
głębiej niż spojrzałeś

nienaruszalna linia
na zawsze kredą
i deszcz

prawie uciekłam
prawie goniłeś

nie dotknąłeś
nie uraziłeś
tylko

obudź mnie z lodu jak śnieżną figurkę
sykiem wprost do ucha

podnieś mnie dwuznacznie zatrzymaj w połowie
pomiędzy jednym dnem a drugim

zabierz mnie w podróż wijącym półszeptem
pochodzącym z ciemności

a ja
zbliżę się do Ciebie
niepostrzeżenie przyzwyczaję Cię
do siebie - i ucieknę

i może dam się złapać

wyparowałeś
z kącika oka

co krzyknąć
czym przywołać

nie ma świadków istnienia

gdy szepnę
nie ma
cały tłum zdziwiony
przytknie zaborcze spojrzenia
do mojej skulonej twarzy
ostrym skinieniem napomknie
że nie było

Jest tak zimno, jak myślałam, że będzie.
Trochę mniej. Ale ciężej.

Nie zbierałam puchu, nie sądziłam, że przetrwam.
Jestem bez północy. Bez punktów charakterystycznych.

Nie bawię się w wyliczanie azymutów.
Moim kompasem bananowe włosy.
Moim ratownikiem niesprawne kolana.

Nie ma kogo pozdrowić.
Na nic Wam moje heurystyki.
Dziś redukuję własne różnice.

Ciężka myśl góruje nade mną.
Zdobywam jej szczyt.
A za mną już nic.

zapach benzyny
na moich włosach
toksyczne słowa
Iskra

lista strat jest krótka
spłonęło wszystko

Porzuciłam ostatnią dłoń.
Ostatnie wyciągniete palce.
Uciekli przeciwnicy samotności.

Mogę zanurzyć się w czarnej dziurze i zagubić w czasie,
mogę utonąć w szmaragdowej toni,
zniknąć w jaskini nocy
i nikt mnie więcej nie znajdzie.
Nikt nie będzie szukał.

Dążyłam niechętnie.
Odsuwałam bliskością.
Obrażałam błagalnie.

Teraz pusto. Echo się nie niesie.
Jestem tylko ja. Tylko ja. W nocy.
Jedynym towarzyszem może być mi sen
i wzgarda
do samej siebie.

Przewijam koraliki liczydła.
Może matematycznie
obliczą mi wartość
moich własnych uczuć.

Wpisuję w funkcję
czas i myśli.
Być może wynik
ujawni mi delta.

Milczenie potęguje
moją niemoralność.
Oznaczyłam Cię jako x
i wyliczam Cię z siebie.

I tak wiem.
Zajrzałam w odpowiedzi na końcu książki.
Wyszło, że jestem nieobliczalna.

Czas przestał istnieć
tylko nie wiem kiedy
nie wyliczę

wszystko jest takie niechronologiczne
poranki wieczory południa
jak we śnie
migają

była noc jest dzień
a tylko zmrużyłam oczy
dzień się zaczął już skończył
tak minie mi całe życie

bezboleśnie
nic nie przeżywszy
położę się

i zauważę
że było życie
i nie ma życia

Poproszę śnieg
- jego drobne rączki -
aby chwyciły mnie w podróż
po zimnym niebie.

Wytrzymają mój ogień.
gorący bezdech,
płomień w gardle
i wrzątek w żyłach.

Ukryją mnie.
Zakryją zimnym kocem
i wyłączą słońce.
Żebyście mnie nie znaleźli.

Być może
zauważycie, że mnie nie ma..?
Może wtedy
- po raz pierwszy -
pomyślicie, że byłam ważna.

I może wtedy
- po raz pierwszy -
zatęsknicie.

Abstrahuję Twoje znaczenie
rozszywam Cię z Twym imieniem
sprułam Ci życiorys
I owinęłam szarym papierem

słowa na tajnym pogrzebie
"byłaś serca biciem
wiosną zimą życiem"
I do widzenia

schowałam Cię pod łóżkiem
aby umknęło Twojej uwadze
że jesteś dobrze uszytą kopią
a Ciebie już nie ma

(Zacytowany fragment pochodzi z piosenki Andrzeja Zauchy o tytule "Byłaś serca biciem")