Joanna Pawlak
Uwierzyć w marzenia

Po to, żeby spełniać swoje marzenia nie potrzeba wielkich pieniędzy ani skomplikowanych czynów wystarczy tylko odwaga i wiara w to że na pewno dasz radę spełnić je tak jak chcesz.
***
Anita pakowała właśnie ostatnią walizkę do samochodu, kiedy w jej torebce rozległ się dźwięk nadchodzącego SMS-a. Dziewczyna wyjęła pośpiesznie telefon z torebki i odczytała treść wiadomości: pani Borowiecka będzie na ciebie czekać dziś o siedemnastej w twoim nowym mieszkaniu przy Lisiej 46. Tam ci wszystko wytłumaczy, pokaże, co i jak. Wprowadzi cię też od razu w twoje nowe obowiązki zawodowe. Tylko Anita błagam cię bądź punktualna i miła - Arek.
Coraz bardziej sfrustrowana kobieta wrzuciła bagaż na tylne siedzenie swojego auta, ponieważ bagażnik był [...]

Nasze dwa światy, które w jeden się złączyły.
Twoje oczy niebieskie jak dwa oceany, są lekarstwem na mojego serca rany.
Zapach twojego ciała tak bardzo mnie zniewala i sprawia, że moje marzenia o tobie w rzeczywistość się zmieniają.
Ja być przy tobie chcę wiecznie i w zimę mroźną i w lato słoneczne.
Ty jesteś moim przeznaczeniem.
Moim osobistym Azotem, Tlenem, Helem.
Ja co chwilę, sprawdzam niepewnie czy twoja Miłość jeszcze Żyję we mnie.
Twoje serce, bije łagodnie, rytmicznie i bezpowrotnie...

Tysiąc myśli kłębił się w mojej głowie. Wiele pytań lecz odpowiedzi brak szukam kogoś kto mi na nie odpowie. Kto da mi jakiś drogowskaz pokaże jakiś znak. Znaleźć chcę mędrca co wszystkie tajemnicę świata zna. Choć wiem, że to niemożliwe bo klucz do prawdy o samej sobie musze odkryć właśnie ja.

Jest noc…
Jest mrok…
Ja szukam ratunku, lecz nie znajduję go.
W zamian za to pojawiasz się ty i znów wraca koszmar minionych dni.
Chcę wyrwać się!
Zapomnieć chcę, lecz coś mi na to nie pozwala szklana pułapka wspomnień zabija walność myśli mej.
Już tylko kołysanie i bezwolne upadanie.
Po linie wspomnień i rzeczywistości ostatkiem sił niepewnie stąpam.
Twojego ratunku jak tlenu w tę noc pożądam!
Wyczuwam ledwo serca mego drżenie jakby to miało być moje ostatnie tchnienie.
Po chwili już nic nie czuję i nie słyszę też nic.
Pozostała tylko cisza