Dziś

Kontynuując, wybrałam się dziś na zakupy do supermarketu. Mimo pogody postanowiłam pieszą wycieczkę, bo lubię w drodze dać myślom "polatać" na świeżym powietrzu. Później, zakupy, jak zakupy, powłóczyłam się trochę po sklepie, uśmiechając się do każdego z osobna i z pełnym koszykiem zmierzyłam ku kasie. Kolejka była nie krótka, ale nie przejmowałam się tym, bo nigdzie nie spieszyłam. Kiedy kilku ludzi przede mną zostało już obsłużonych, zwróciłam uwagę na kobietę z dzieckiem, stojące przede mną. A zrobiłam to, bo ta oto mała dziewczynka odwróciła się w moją stronę i wspaniałym, melodyjnym, dziecięcym głosikiem powiedziała:
- Dzień dobry, ładnie się Pani uśmiecha.
Posłałam tej uroczej dziewczynce najbardziej szczery uśmiech, na jaki zdołałam się posilić i podziękowałam. Przyszła kolej w kasie na jej mamę, a ja obserwowałam jej córkę: na oko miała może sześć, może siedem lat, ale raczej nigdy się tego nie dowiem. Rozglądała się po sklepie, potem jej uwagę przyciągnęło stoisko z kwiatami. Podeszła i uważając, by żadnej roślinki nie dotknąć zaczęła wąchać, wszystkie po kolei. Ja w tym czasie przyjrzałam się Jej mamie: piękna, dojrzała kobieta, chociaż widoczna była w Jej wyglądzie delikatna niedbałość, prawdopodobnie nie przelewało Im się, co wywnioskowałam też z tego, jak była ubrana. Nieważne, nie mnie to oceniać. Po zakończonej transakcji mama podeszła do córki i wręczyła jej chwilę wcześniej zakupioną lalkę. Dziewczynka ostrożnie chwyciła zabawkę w drobne paluszki i zaczęła delikatnie obracać w dłoniach, zachwycając się. Przyglądałam się całej scenie z ogromną uwagą. Po chwili dziewczynka odezwała się ze smutkiem:
- Mamusiu, czemu mi to kupiłaś? Przecież nas na to nie stać.
Uwierzcie mi, czy nie, mowę mi odebrało, a kasjerka chyba uznała mnie za kompletną wariatkę, kiedy tak stałam z otwartymi ustami.