Wydarte karty życiorysu

Są w życiu człowieka godziny wydarte z życiorysu. Są również takie dni i miesiące. Gdy zostaje sam ze sobą, z własną egzystencją. Nazywa życie marną wegetacją. Wszystko zlewa się ze sobą, kolejne dni nie różnią się niczym od poprzednich i nie potrafi tego zmienić. Został sam, a nikt nie zauważył jakiejkolwiek zmiany, wszyscy zajęci są sobą. Nie ma dla niego różnicy, czy minęła godzina, dzień czy rok, bo i tak wszystko jest takie same. Został sam z piwem, czekoladą i jakimś filmem, który równie dobrze może nie mieć żadnej fabuły. Nie radzi sobie z tą sytuacją, z samotnością, odizolowaniem, lecz stara się tego nie okazywać. Zawsze najgorsze są pierwsze miesiące. Aż w końcu przychodzi przełom, kulminacja wszystkich trzymanych w sobie emocji, smutków, żali, złości. Uświadamia sobie, że przecież dał radę, że nie potrzebuje tych wszystkich sztucznych uśmiechów i nieważnych pytań, co u niego słychać. Żyje sam ze sobą i niczego więcej nie potrzebuje. Godzi się w końcu z samotnością i nie szuka nikogo, kto by chciał go przygarnąć do swojego życia. Wstaje z łóżka, wychodzi z domu i uśmiecha się. Lecz teraz prawdziwie, radośnie, całym sobą. Zdaje sobie sprawę, że walka ze światem nic nie wskóra. Choć już na zawsze w jego księdze życia pozostaną puste kartki wegetacji, to przestaje mieć dla niego znaczenie, gdyż w końcu zostały przerwane, uwolnił się od toksycznych myśli depresji i zaczął żyć dla siebie, nie patrząc na ludzi, których przy nim nie było. Zaczyna budować wszystko od nowa, bardzo powoli i ostrożnie, mając w pamięci ostatnie miesiące i wyciągając z nich lekcje. Tym razem się uśmiecha.