Nie doszła... do siebie

Przemierzała szare, ponure i wilgotne ulice, roztaczając wokół siebie złudzenie, że istnieje cel tej podróży. Stęchłe i mroźne powietrze, wdzierające się milionem ostrzy do jej płuc, zdawało się rozdzierać jej poranione, gnijące od wewnątrz i drżące w konwulsjach serce.

Nagle wszystkie miejsca zaczęły wydawać jej się obce, jakby od zawsze była niczyja.

Żałowała, że w tym mieście - pełnym brukowego kurzu i szarych domów, gdzie nawet niebo zapomniało o swym dziewiczym kolorze - nie jest w stanie uniknąć ciekawskich spojrzeń dziesiątek bezimiennych twarzy. Tak, tego właśnie pragnęła: uciec. Zniknąć. Przestać istnieć.