Miało być o tym, że kiedy odrzuciłam nachalną propozycję z call center o zwiększeniu rachunku za internet to dziś zaczął mi szwankować ;), albo o gibbonach, którzy nie ustają w awanturach i joggingu (homeggingu?), ale będzie o tym, na czym polega dziennik.

Od pamiętnika różni się tym, że jest prowadzony codziennie (założenie teoretyczne). Można prowadzić dokładne zapiski, o której się wstało i co zjadło na śniadanie (proszę na własną rękę poszukać literackich przykładów) albo spisywać refleksje, myśli na dany temat (wielokrotnie czytywałam takowe z myślą przewodnią publikowane rokrocznie w jakimś czasopiśmie, proszę na własną rękę poszukać tytułu).

Dziennik należy do gatunku prozy, tak został tutaj sklasyfikowany. Nie służy do kreowania własnych bon mottów a co dopiero w ogóle mott. Nie jest to miejsce do zamykania się w krótkiej formie. Nie wymaga kondensowania wielu zdań bądź wyrażeń, które w myśli autora sklejają się w całość, aby funkcjonować jako pojedyncze zdania wyjęte z kontekstu.
Także nie zaszczycę chętnych zdaniom pojedynczym prostym bądź złożonym. Co więcej, odchodzę na miesiąc. Nie wiem, czy chcę wrócić.

Myślałam, że to właśnie tu jest moja przestrzeń. Myślałam, że to moja szansa, aby dzielić się refleksjami kulturalnymi. Nie jestem insta, nie piszę hasztagami, nie zamykam problemu w skrócie myślowym. Nie zgadzam się na przemoc, nie zgadzam się na hejt, nie zgadzam się na ograniczenia.

Podobno to wolny kraj.
Szkoda, że tak to się kończy.

Miało być pięknie, a jest jak zawsze. Nie staraj się, nie wychylaj, nie reaguj.

KONIEC.