Jestem cicha,
skromna, wrażliwa.
Wśród przyjaciół jestem sobą,
światu na ogół nie ufam.
Kiedy potrzeba,
wyrażę swoje zdanie,
bo
tak już mam
po co mówić jedynie, by gadać.

Choć czasem chciałabym więcej
powiedzieć, dać z siebie.
Nie potrafię.
Tchórzostwo?
Nie, choć myślałam nad tym.
Choćbym chciała,
czasem nawet nie wiem co..
mam powiedzieć, jak się zachować.
Choć codziennie buduję swoją historię
nie potrafię..
Ważne jest by starać się
dać z siebie jak najwięcej,
ważne by
robić wszystko, żeby jak najlepiej
żyć.
Ale ja,
ja żyje emocjami,
tym co czuję, co mnie otacza,
jest dla mnie ważne.
Nie potrafię na niczym innym
skupić się, gdy
dręczą mnie myśli,
moje serce pęka,
wariuję.
To jest do dupy.

Starałam się. Tak..
starałam się to zmienić, być normalna,
jak inni..
Ale to chyba nie dla mnie.
Analizuję wszystkie uczucia.
Co mnie spotkało,
co nie.
Czego tak bardzo pragnęłam.
Co mi zostało.
Nie uważam, że
rzeczy, które nas spotykają są
przypadkiem.
Miłość, zazdrość, zdrada,
cierpienie, wybaczenie, zemsta,
przyjaźń, wierność, zaufanie,
zapomnienie.
Dlaczego
nadal żywię uczucie,
które mnie jedynie raniło,
ktore powraca,
niezmienione.
Dlaczego najszczęśliwsza byłam
z innym,
dlaczego tego już nie ma.
Dlaczego piszę dalej, choć wiem,
że uznasz to jako
bezsensowną treść,
uznasz mnie jako nic nie wartą?
Która pisze, bo chce
by kimś więcej była
choć jest nikim.
Nie chce by ktoś myślał,
że
uważam się za niewiadomo kogo.
Nie chcę również robić z siebie ofiary.
Wiem, że nie jestem głupia,
choć czasem się zastanawiam,
czy się nie mylę.
Wiem,
wiele rzeczy nie powinno się zdarzyć.
Wiele rzeczy..

Dlaczego wciąż się gubię.
W sercu tyle ran,
w głowie tyle myśli..
Kiedy o kolejnej pomyślę,
gubię się, zapominam o poprzedniej.
Choć jest ich tyle,
tyle z nich ma sens..
Nie potrafię ich zebrać.
Ubrać w słowa, powiedzieć
co czuję.

Nie jestem idealna,
i nie chcę taka być.
Uważam,
że wady dodają nam uroku.
Alę chciałabym..
oczekuję zrozumienia.
Skomplikowana jestem,
czasem widzę w sobie
zajebiste zalety,
ale czasem są te wady..
Niepokoją mnie..
a może niepotrzebnie.

A teraz..
siedzę, sącząc wino..
na łóżku, samotna.
Choć w pobliżu
jest on.

Nie chcę krzywdzić,
sama nie chcę
być skrzywdzona.
Już wiele łez,
niezliczoną ilość wylałam.

Widzę coś, w tym co piszę,
ale widzę
również
że nie ma to sensu.
Dlatego,
z moimi milionami
pogubionych myśli właśnie
zasnę.