kocham i czekam

Jest ciężko, trochę inaczej.. Nie wiem co myśleć. Przechodzimy obok siebie zupełnie obojętnie, jak dwie obce osoby. Chwilami chciałbym wejść do jego głowy, zobaczyć co myśli.. Tłumię w sobie łzy, rozwala mnie od środka ale musze być twarda, on chce spokoju, muszę mu go dać, staram się. Karmię się jego widokiem, uwielbiam jego uśmiech, oczy, włosy.. On ma to coś, czego nie ma nikt inny, mogą miliony najprzystojniejszych chłopaków, on i tak będzie numerem jeden.
Nienawidze siebie, powinnam sie bardziej postrać I inaczej do niego zagadać, źle zrobilam, powinnam go przeprosić ale jak, gdy on robi wszystko żeby mnie do siebie nieat dopuścić. Nie wiem, nie wiem jak przestać, jestem wyczerpana tym wszystkim...stoję codziennie po kilka godzin na dworze, marznę, czekam aż skończy lekcje, chce go zobaczyć... Stoimy obok siebie, jeździmy jednym autobusem...on czasem zerka, ale jak moze nie zerkać na dziewczyne, która tyle od niego wymagała?
Tak, wymagałam za dużo, nie jestem jego warta, takiego skarbu...