Twórczość, CzerwonaJakKrew

Ten rękaw powiewający na wietrze
To tylko niemłodość.
Te fałdy porzucone na prześcieradle po przespanej nocy
I resztki snu leżące na poduszce
To tylko niemiłość.
Nierówno przespane poranki i nierówno wypalone papierosy gdzieś pomiędzy wczorajszą mną a niedzisiejszą nią
To wcale nie żal
Nie żal mi tego ciała nieruchomego
Skóry wywróconej na lewą stronę
Warg rozchylonych powiek bezosobowych
W końcu to tylko kwestia zmiany osób,
zmiany zaimka,
braku przecinka.

Na osobności wszystko przychodzi łatwiej.

moja wielka Miłość okazała się szelestem
który gardzi z początku innymi
a z czasem staje się taki sam

miała oczy widzące tylko jedne usta
i siły tak duże
jak gdyby nigdy wyczerpać się nie miały
dłonie oplatające ciągle te same palce
i nogi wygięte w błaganiu o nieskończoność
nie podnosiła wzroku znad własnych liter
tak żeby inni mogli rzucać tylko nieznaczne cienie
swoje rozdziały podzieliła na kilkadziesiąt dni
jak gdyby nikt nie policzył jej godzin

moja wielka Miłość okazała się niezłomna
nigdy nie zamknęła swoich powiek

tylko że zamiast teraźniejszości
zaczęła słyszeć liście

szeleszczące pod naporem czasu.

Włożyłabym cię w stuwersowy nawias
I głos twój byłby bezgłośny
I głos twój byłby nie do uchwycenia
A twoje ruchy straciłyby dźwięczność.

Wargi są ciepłe, ciało jeszcze bardziej
Szkła źrenic wypadają z oczodołów, bym po chwili zebrała ich odłamki ustami.
Ziemia chłonie oddechy
Dwie pary nóg w spleceniu chwilowym
Dwie pary rąk, a nikt nie pamięta, która do kogo należeć przestała.

Uklękłabym przed tobą
Z godnością i z wyższością
obdarzyłabym cię bezwstydem
by po chwili wyszeptać,
że po śmierci nie opuszczę cię jeszcze kilka razy.

Jest jasno.
Obudziło się do życia zmęczone Miasto.
Miasto kiedyś nie miało twarzy.
Nie miało imienia
ani mieszkańców.
Puste ulice od czasu do czasu wypełniał niezawiniony smutek.
Pustymi ulicami płynęły strugi zmarnowanego czasu.
Na pytanie dlaczego
nie potrafię odpowiedzieć
Przecież pobliskim Miastom żyło się całkiem znośnie.

Dzisiaj przez Miasto przechadza się kilka istnień.

Umiem już naszkicować jego mapę.
Czasami jest trochę niewyraźna.
Niektóre z ulic nadal nie mają imion.
Nie znam wszystkich zaułków
ślepych uliczek Miasta.

Jest jasno.
Przepalone żarówki zaczynają świecić delikatnie
Akacje usychają.
Cyprysy więdną.
Jest jasno.

Wschodzę.

Moje Miasto jest nieskończone.

"kiedyś słowem czarowałam mojego chłopca
dzisiaj mam ręce we krwi
kiedyś słowem malowałam przyszłość
dzisiaj wystarczy, że narysuję sobie nowy dom"

na początku była kreska
dzisiaj niczym nie różni się od prehistorii
uczucia zamknięte w alegoriach
usta wykrzywione w uśmiechu serce na dłoni onomatopeiczna złość
człowiek nie powinien za dużo mówić
Słowo prowadzi do nieporozumień
może wyznać prawdę wyrwać serce dać nadzieję pociągnąć za spust ustawić głowy w szeregu zrzucić w dół

Słowo poetów straciło pierwotną moc
jest jak podmuch wiatru który nie umie podnieść liścia z ziemi
jak trzepot skrzydeł motyla

tłum nie idzie za Słowem
tłum tłumi wszelkie przejawy Słowa
umacnia mnie w mojej niewierze

bo ja nie wierzę
ja wyznaję niewiarę w Słowo.
w Jego odpuszczenie.
w Jego zmartwychwstanie.

Słowo ma krótki żywot.

Masz cały świat przed sobą
Każde drzwi otworem
Dłonie wyciągnięte
Usta uśmiechnięte

Zamknięte.

Masz wnętrze
własne samotne

Obce.

Nie-zależność.
Wolną wolę wolny wybór wolność słowa
Pragmatyzm wykorzystanie wiedzy w praktyce ciąg przyczynowo-skutkowy

Masz ciało.
Ciało żyje życiem własnym
Pachnie swędzi kurczy się

Śmierdzi.
Od czasu do czasu odzywa się bólem miliardów istnień.

Duszę też masz
Dusza podobno po śmierci wędruje chodnikami
Ponad ciałem się unosi

Jesteś wolny.
Za trzy minuty zachód słońca.

Gdybym zaprosiła cię teraz do moich słów
To tak jakbym usiadła przy tobie
I zaczęła mówić o nieskończoności naszych wnętrz
A ty przecież jesteś uosobieniem zdrowego rozsądku
Myśli nosisz kilka centymetrów pod ziemią

Uczucia zaburzają uregulowany przebieg dnia.
Racjonalizm bóg Obojętność.
Racjonalizm modlitwa Obcość.

Te twoje cierpienia to przecież strata życia.
Można w tym czasie
Rozwiązać równanie.
Uśmiechnąć się uklęknąć.
Ukraść uczucia uległym.
Usta uwolnić od udręki.
Te twoje śmierci w samym środku białego dnia.
To najciekawsze zjawisko fizyczne, jakie ostatnio udało mi się zaobserwować w środowisku naturalnym.
Ta twoja egzaltacja to nic innego jak życie.
W którego bieg zostałaś wrzucona.

Nigdy nie chciałem twojej śmierci w moich rękach.
Rozsypała mi liczby.
Niepoukładane dwoją mi się teraz przed oczami.
NIe prosiłem o nią.
Nie modliłem się.
Nie marzyłem.

Nikt nigdy nie powiedział mi, co robić z niebijącymi sercami.

Smutek nie trwa wiecznie
Co znaczy tylko jedno:
smutkiem nie da się dzielić w nieskończoność

Pewnego dnia skończą się litery i atrament
A może po prostu myśli przestaną układać się w jedność
Odmówią posłuszeństwa, przesycone
Rozmnożą się tak szybko, że nie będzie dało się ich zebrać
A tempo ich zmian wyprzedzi usta

Pewnego dnia przestanę umieć wkładać swój smutek w twoje dłonie
A ty zamkniesz je na zawsze

Pewnego dnia przestałam ubierać swój smutek w słowa
Zamknęłam go w sobie
Ujawnia się raz na kilka chwil
Nie jest wyjątkowy ani oryginalny
Nie uśmiecha się, gdy zobaczy cię przypadkiem
Ani nie lubi, kiedy podchodzisz za blisko

Mój smutek ma siedemnaście lat.
Nikt nie musi go oglądać.

I Bóg powiedział:
A tobie dam ciało.
Ciało spadnie ci z nieba, kiedy pewnego dnia popatrzysz w lustro.
Lustro powie ci, że ciało zostanie z tobą na zawsze.
Bo nic oprócz ciała w tym życiu nie ma.
Będziesz wtedy bardzo mała.
Nie będziesz wiedziała, iloma językami posługują się ludzie.
Nie będziesz znała imienia swojej pierwszej miłości.
Za to będziesz wiedziała, jak wkładać palce do ust.
I jak gryźć ich kostki.

Od dnia przemówienia Boga boję się wychodzić na ulicę.

Bo na ulicach tyle kobiet
Z gałęziami
zamiast nóg.

Bo na słupach plakaty
A na nich co jedna to piękniejsza
Z zapałkami
zamiast palców

Bo na okładkach
Idealne twarze
Z kośćmi
zamiast skóry.

Od dnia przemówienia Boga nie widzę wnętrz
Tylko ciała
Biały tłuszcz
Kilogramy tony utopionych jednostek energii
I swoje odbicie w tafli wody

Po co mi ciało? - zapytałam się.
Przecież wszyscy jesteśmy równi w Twoich oczach.

Drogi ukochany wybrany najwspanialszy
Martwy.

Jako największy z moich autorytetów
Zyskujesz zaszczyt bycia inspiracją do zmiany zdjęcia profilowego
Nago wyrażam żałobę po tobie
Ubioram ją w słowa, chociaż trudno niezwykle wyrazić cały mój ból

Dzięki tobie, drogi Dawidzie, zostałam artystką
Zrozumiałam, że sztuka to jedyny sposób przeżycia nieżycia
Jak idol umiera
To prawie jak gdybym straciła
Matkę ojca ojczyznę kochanka
To, jakbym straciła grunt pod nogami
Cała egzystencja moja miała zamknąć się w twojej sztuce

A zamiast tego, mój drogi
Znicze chryzantemy deszcz i szarość
I nicość niezmierzona
Wyrwa w sercu
Smutek bez dna.

Dzięki twojej śmieci
mogłam zmienić zdjęcie
i podzielić się ze światem swoim smutkiem
Bo smutek już nie zostaje w czterech ścianach
Smutek pozostaje teraz w pamięci komputera

Dawidzie drogi, najukochańszy, najlepszy artysto
Z okazji twojej śmierci
Pragnę podziękować ci stokrotnie za kolejne sto lajków.

Spacerowanie brzegiem morza nie sprzyja zapominaniu
Bo w gwiazdach i w falach bardzo łatwo znaleźć mi ciebie
Stworzyć osobę, dla której czerń i szarość to najpiękniejsze kolory
Dla której w świecie niezdolnym do zmian nie ma nic oprócz brzydoty
A ja to coś więcej niż studnia, do której można wlewać swój smutek

Rzucając się w fale
Wskrzesiłam cię zupełnie przypadkiem
Zbudowałam z osób, które już dawno przestały chcieć istnieć

Niemówienie niepisanie nieobecność twoja w snach potwierdzają stopniowe zanikanie
Bo najpierw jesteś ty
A potem długo długo nic
A tym bardziej nikt
Wszystko inne znika
A pierwsza w kolejce do zniknięcia jestem ja

to wcale nie jest celowa hiperbolizacja
ani nawet ubarwianie zbyt jaskrawymi kolorami to nie jest
ja nie dramatyzuję proszę pani

po prostu mówię wprost
nie potrzebuję sztuki
na czytanie to ja nawet nie mam za bardzo czasu
(wie pani jakie to życie teraz zabiegane)
sztuka jest wysoce niepraktyczna
nadprodukcja liter słów marnacja papieru
farby płótna nut

ja mogę ranking dziesięciu najlepszych ciał polskiej literatury przeczytać
ja mogę posłuchać co mają do powiedzenia aktorki młodego pokolenia na temat zwyczajów seksualnych polaków
albo co pan Znany Aktor myśli o jezusie:
"no bo w ukrzyżowanie to jeszcze trochę wierzyć się da
ale w zmartwychwstanie to tak już nie bardzo"

mogę na nich wszystkich popatrzeć
jak mówią mi o przemijaniu uśmiechnąć się pobłażliwie
ja mogę popatrzeć
poczytać to nie bardzo
wysoce niepraktyczni nieprzystosowani do życia ci poeci

ja się nie wysilam nawet proszę pani na mówienie do pani wierszem
bo to wszystko to tylko proza życia
to całe umieranie rodzenie utrata nadziei wielkie śmieszne miłości
a tym wszystkim kulturalnym artystom
to im się wydaje proszę pani że ta ich sztuka przetrwa

a przecież wielką niemożliwością jest przetrwanie
tego całego ziemskiego Niebytu.