Co najmniej od czasu Freuda wiemy, że umysł nie tylko nie jest racjonalną maszyną do podejmowania praktycznych decyzji, ale że nawet osobowość człowieka nie stanowi monolitu emocji, instynktów, doświadczeń i celów. Raczej: konglomerat bezświadomych duchów obijających się o wnętrze czaszki w nieskończonym bilardzie snów, kompleksów i odruchów.