I cisza nastała
pióro drapać przestało
tusz rozlewa się

zza kajety leci chłód
otacza palce me
pióro pływa znów

słowa wtapiają się
list przesiąka wilgocią

odpływamy

Kryształ niewiedzy
lśni wśród ciemności
zło z tego świata
ma tu swe włości

na skraju rozpaczy
lekki jak puch
głęboko w lustrze
w oddali mój duch

W otchłani tragedii
litanii słów ciepłych
na krawędzi niczyjej
w chmurach podniebnych

tyś zorzą w mych oczach
kolorami miłymi
świat u stóp cały
kształtami zgniłymi

siłą swych myśli
zatracam się w mroku
jestem na górze
brak tylko skoku..