Cytaty - Bohumił Hrabal

Dla człowieka, gdy wpadnie w złość, nie może być nic piękniejszego niż czynienie zła w imię tej Wielkiej Historii.

Gdy w fabryce maszyna zaczyna wypuszczać braki, to tę produkcję należy natychmiast przerwać, bo to są braki, lecz przy pisaniu właśnie te braki są tym, o co chodzi, toteż prawdziwe pisanie jest wyczekiwaniem na chwile, kiedy człowiek zacznie pisać te braki.

Ale wygłupiać się pan może tylko tak długo, jak długo jest pan zdolny powrócić do stanu poprzedniego. Pewnego razu jednak już się to panu nie uda i pojawi się rozszczepienie, wobec czego przywiozą pana tutaj, do nas.

Bo ja nie mogę pozwolić sobie na ten luksus, żeby być opuszczony, choć ja nigdy opuszczony nie jestem, ja jestem tylko sam, by móc żyć w zaludnionej myślami samotności, bo ja po trosze jestem entuzjastą nieskończoności i wieczności, a nieskończoność i wieczność chyba gustują w takich ludziach jak ja.

Lepiej być idiotą - człowiek z uniwersyteckim wykształceniem zawsze w małżeństwie przegrywa.

Również pisanie to ciągłe dopytywanie się: kim jestem. Nigdy się tego nie wie...a jeśli się wie, to znak, że jest się genialnym. Może to zatem dotyczyć również młodych ludzi. Pisarz pracuje nad tym całe życie i możliwe, że ujrzy to na kilka minut przed śmiercią, ale przez cały ten czas jest w pogotowiu, jak buddysta zen, który medytuje, czyta i czeka na jedno jedyne zdanie. A kiedy to zdanie przyjdzie, to jakby przyszło samo zbawienie, i on tym zdaniem leczy ludzi, wskrzesza ich. To jest zwornik sklepienia.

Mam ten komfort, że zajmuję się wyłącznie sobą, swoimi problemami, a one są ogólnoludzkie i ja znajduje dla nich wspólny mianownik.

(...) że to piękne przesłanie, wzgardzić ojcem i żyć samemu z siebie tylko i jedynie kompleksem syna, nie mieć żadnego wzoru poza sobą, ale też nigdy nie stać się samemu wzorem, a jeśli już, to takim, którego istotą jest pogarda dla wzoru, żyć zatem na koszt własny i Wszechświata, prowadzić niekończącą się wojnę z samym sobą, zawierać pokój, który nigdy nie wejdzie w życie, stale być w stanie twórczego napięcia i upojenia.

Ludzie dążący z uporem do jakiegoś celu załamują się, gdy go wreszcie osiągną.
(...)
Człowiek powinien wznosić nie dom, lecz sferę ducha, skoro zaś już wznosi dom, nie wolno mu nigdy dokończyć ostatniego stopnia, bowiem w ten sposób pozbawia się nadziei.

Ja zawsze na to cierpiałem, na głęboką melancholię, ale ta melancholia jest, o czym dowiadujemy się od pana Jaspersa, kategorią graniczną. Ten nastrój to coś niezmiernie płodnego, bo wprawdzie jest się samemu, ale to taka euforyczna samotność, można nawet powiedzieć, że jest to stan pożądany i często wywoływany sztucznie za pomocą alkoholu - ten spleen, melancholia, ponieważ w tym stanie jest się najbliższym dostąpienia czegoś, co nazywa się objawieniem.

Ciągle jeszcze życie jest cudowne, gdy człowiek ma iluzję, że jest zdolny na metrze kwadratowym stworzyć cały świat.

I wtedy zrozumiałem, dlaczego artyści kochają cierpienie, w tych pojazdach komunikacji miejskiej dotarło do mnie, dlaczego poeci i malarze upijają się do nieprzytomności. Ponieważ potrzebują cierpienia, żeby lepiej widzieć, żeby kiedy już sięgnęli dna swego upadku, ujrzeć to, czego nie widzą inni, co dotyka samej istoty człowieczeństwa i tego, co wokół.