Twórczość, Bławaciaty

o złotej
śniła karocy
srebro z gwiazd
pierwej starłszy
zaprzęgając je
przemierzała galaktyki
w poszukiwaniu
hm
czego
może
kiedyś mi powie
i tylko
kocham cię
usłyszała
we śnie
głuchym
odbitym echem
i wtem się obudził
królik
śpioch jeden
~Bławaciaty

siedział
i o błękitnych migdałach
marzył
topił wzrok
w błękicie nieba
w tym pięknym akwamarynie
przypominającym
leniwe wody nilu
przelewane
wraz z horyzontem nieba
na jedną
ze stron świata

ciemniał mu błękit
i karmelem
zachodził chmur
cudowną żywicą
rozlewaną przez słońce
po krańcach obłoków
mógł tylko wzdychać
brakowało słów
brakowało myśli
za mało uczuć poznał
w swej skromnej gamie
by odczuć to jedno
które by pasowało
mógł tylko
bezradnie patrzeć
chłonąć ową żywicę
by stygła mu w oczach

na stare lata
przypomni sobie
ów obraz
gdy jego dusza dojrzeje
a w niej na bursztyn
żywica zastygnie
dobierze wówczas słowa
odczuje co chciał odczuć
i piękną melodią słów
uraczy
szerokie grono
wierzb
i poetów

dwie dusze
zachód
przytulone głowy
opadłe z sił
cisza
wymowna
piasek
ślady twoich stóp
odbitych na piasku
odbiłem w pamięci
las
plaża
morze
mewy
oh
przepraszam
nie było mew
byliśmy my
nie wiem
kiedy to było
wyobraziłem sobie nas
jakby wspomnieniem
ale
nie wyobraziłem sobie daty
ciekawe o czym myślisz
ja układam wiersz
możesz myśleć
o czym zechcesz
ale nie chcę
byś o tym myślała
chcę
byś
nawet w moich marzeniach
czuła swobodę
niech więc twoje myśli
pozostaną tajemnicą

czytam listy do n
widzę szklanki porozbijane
serca zranione
spojrzenia wymijane

n jej było na imię
a może nie miała imienia
może ja ją nazwałem
a naprawdę jej nie ma

czy wspomnień też nie ma
niespełnione tylko marzenia
n nie ma
to nie ma znaczenia

cóż tedy ze wspomnień
serce z trudem
oddech łapie
a cienie tamtych wydarzeń
duszą
tatuowały papier

są takie wiśnie
które widać jedynie
w lustrze jezior
zwłaszcza tych nastoletnich
o gładkich cerach
jako cienie
rzucane
od światła gwiazd

pamiętam
z zakłopotaniem
wymawiam słowa
ledwo zacznę przerywam
żadne
nie oddaje
pełnej istoty rzeczy

pamiętam
gdy porcelana w tej
kawiarni
była jeszcze młoda
a róże na niej
niestarte

odwiedzałem je
od czasu do czasu
gawędziłem z motylami
haftowanymi na obrusach
czasem
komplementowalem miłe panie
które przynosiły mi kawę

lecz zawsze
gdy kontury wiśni
wychodziły się bawić
zarysowywał je pierw
karmel
już pierwszego
zachodniego
promienia słońca

bardzo lubiłem
zachodnie słońce
świat
starzał się
wydawał być juz zmęczony
szykujący do snu
mówiło mi to złoto
mówiły mi to
ciepłe perfumy nocy

a gdy wiśnie
strumieniem
rozlewały się po jeziorze
wychodziłem na molo
by pisać i marzyć
nie wiem
czy choć raz tam byłem
w moim takim
codziennym przesiadywaniu
chyba nie
chyba zawsze
wsiadałem do łodzi bez wioseł
i odpływałem
wraz z mymi wiśniami

twoje oczy
są
jak najpiękniejsze wiersze
które
z początku
wydają się być
tylko kartkami
zupełnie jak oczy
pozornie
są tylko oczyma
ale gdy zacząłem
z nich czytać
dostrzegłem
jak wielkim
płonęły
do mnie ogniem

gdy to zrozumiałem
na marmur
w ciele zastygnąwszy
żar
z twoich oczu
podpalał mą duszę

od tamej chwili
kochanie
codziennie
życzę ci
aby wszystkie gwiazdy
z tego
płonącego kosmosu
twych oczu
spadające
aż do chwili
gdy wypełnią się
wszystkie dni
naszego życia
były gwiazdami szczęścia

w sukni złocistej
królowa jesieni

w tej chwili
wzniosłej i czystej
przyćniewa wyblakłe
odcienie zieleni

i pozłocon drzewa
z sąsiedniego parku

wzbiła się jakoby mewa
i tańczyć poczęła
na ostatnim
zieleni ogarku

wtem
ujął mnie urok niewiasty
co wzrokiem
przestrzeń malowała

walory jesieni
czuły się jak chwasty
a ona sama
powstydziła i gdzieś schowała

nie mówię
że chwasty są złe
wręcz
nic do nich nie mam

ale przy niej
wszystko jest mdłe
nawet wenus
tak mniemam

z notesem
i głową wmiedzychmurach
ciągle chodziła

nie myślała
o dnia
okrutnych dlań murach
lecz o gwiazdach
ciągle śniła

ah
a myślałem że żadna
z barw mnie nie zaskoczy
kolorem bez imienia
jednak

wciąż
nazywam jej oczy
wiecznie
pełne rozgwieżdżenia

często
stojąc
pod latarnianym światłem
wyobrażam sobie
jakoby
te śniegowe motylki
z niebios
pikujące na ziemię
roztańczone z wiatrem
były gwiazdami
a ja
pędzę poprzez galaktyk
dzikie pomrowia

często
na potrzeby poezji
wymyślam coś
czego nie ma
co nie istniało
ale dziś
naprawdę
stałem w świetle
z początku
zbyt mało
było motylków
bym w kosmiczną
odpłynął podróż
bajecznie rozmarzony
jachtem zadumy
po morzach wyobraźni
ale później
wiatr
zawitał w polu
a w świetle latarni
więcej pędzących
ukazało się
gwiazd

naprzeciw słońcu
chmury ciągnęły
ni z początku
acz w końcu
dalej
bezradne płynęły

rozciągały się mew
różnokształtne pasaże
o krwawym słońcu
zza drzew
śpiewem
kolorując plażę

o sławnych zachodach
nad bałtyckim morzem
o korsarzach i kogach
pod nieba
żeglujących przestworzem

i o zatok i mórz
rozległych kołnierzach
błękitnymi falami
prasującymi piach
na polskich wybrzeżach

byłoby miło
wróść w morze bałtyckie
szczerze po chwili
by misię znudziło
ale to przecież
niepoetyckie...

kimże jestem
nie
kim ty jesteś
żeby
ah
brzęcz moja duszo
szarpana niewymownością
tej zdrady
oddawaj się katuszom
nim zstąpi
świt blady

obiecałem ci wolność
lecz teraz
nie umiem
dotrzymać tych słów
zbyt piękne mi lasy
szumiące
wśród dżdżów

miałem narzeczoną
lecz
nie pachniała
jak wiosna
darmo
porównywać ją
do jesieni
a w śniegowych zaspach
jej oblicze
nigdy nie mieni

odszedłem więc
od niej
i bardzo cierpiała
lecz serce me szklane
poezja
już była zabrała
a śpiew ptaków
nad najpiękniejszy głos ludzki
wyżej
był mi ceniony
i ten smak rós
tak dziki
chłodny
i słony

wróciłem do wierszy
teraz już wiem
tylko po to
by ujrzeć niebo
w rękach
innego
poety
oddające się
tanim pieszczotom

serce
mi pękło ponownie
w głowie harmider
i zamęt
a z drżącej
bez przerwy dłoni
na papier
kapał atrament

stałem
w świetle latarni
pośrodku
milionu
płatków śniegu
czułem je
jak
rozpuszczały swe dusze
na moich dłoniach

rozpuszczone włosy
wiatru
otulały moje ciało
wiedziałem
że chcę
im się oddać
dać ponieść
emocjom
i fantazjować
flirtacyjnie

i ten piękny
wschód słońca
odbity
w twych oczach
jakoby głos
w ciszy

płomienie słońca
w twych oczach
spaliły mą duszę
szczęściem
tak
zjawiskowego początku
tak nibyzwykłego
dnia

rozłożyste drzewa
prezentowały mi
swoje facjaty
wyłożone zdobiennym
niebiańskim marmurem
pruszącym
i opadającym
na latarniach
i drzewach

klimatyczniały chodniczki
całe bielusie
i obcasy
stukały inaczej

ah
zimo
zwiastunko ślubnych
sukni
całego swiata
uwielbiam cię
nie zmieniaj się