Twórczość, Babilon

Stosuję codziennie czułość
W każdym słowie, geście, wzroku
Szczyptą delikatnych "Tak" i "Nie"
Oswajam sobie Ciebie- Moje Życie, po trochu

Stroję się pół dnia, a może i więcej
We frywolne falbanki i koronki Języka
Nasza Mowa lubieżna i zawrotna
W warczeniu nawet też nieco słodka- wynika

W pomrukach nachalnych argumentów
Rzucamy się na siebie niczym lwy
Słychać jak chcesz przedrapać rozum pazurem
I w serce moje wbić kły

Ja na Tobie zostawiłam
Paczkę papierosów
Cały dzień wczorajszy
I trochę hałasu
W gardle zaschło nieco
Po wczorajszym winie
Trochę dzikich snów
Zostawiłam na pierzynie

Ja na Tobie zostawiłam
Moje Drogie Ciało
Milion pocałunków
Których Tyś tak brało
Moje serce, Moja duszo
Wybacz- nie chciałam
Wczorajszej nocy
Nieco się zapomniałam

Mroźne były to dni
W mieście wytartych z oczu snów
A ludzie zwykli,
Niepodobni do siebie samych
Gdy noc nadeszła
Wyrywali się z dusz szukając odmiany

Tamtego chłodnego wieczoru
Obok mnie przysiadł Anioł
I długo opowiadał
Jak ludzie niebiosa ranią

Ważne to były słowa
O miłości prawił
I ja szybko uwierzyłam,
Że Bóg chce świat zbawić

To dlatego dzisiaj jestem
Z ciemnych bram wychodzę
I cała złotość na mnie
Zalewające boskie moce

Każdy może zrobić to
Zawsze budować na nowo
Kiedy uwierzy iść
Po powierzchni wody

Pierwszy świt przyszedł do Nas
Promieniem słońca zbudził
A My dalej leżeliśmy
Nie chcąc się jeszcze utrudzić

A ten promień nieba-
Jak żywe tchnienie półgłosem
Powiedziało - wstań i idź
Ja Ciebie potem uniosę

Ta wędrówka moja nieostatnia
Echem świat nastraja
Pieszczotliwie dotykam życie-
Już codziennie mogę wstawać

Wiele tych dni, które niegdyś poznałam
Spędzało mi sen z powiek
Pamiętam, gdy odczytywałam
W półmroku Twych słów codzienny oddech

I znałam prześledzone myśli
Dawniej wyryte w sercu
Ostudziłam jednak dziś przyzwyczajenie
Człowiek tak wciąż myśli o odejściu

I smakuję i czuję Twoje zdania
W mych zdaniach zapisane
Wieczór już w głowach się układa
A ja cierpię wciąż bezsenność wytrwale

I znoszę wszelkie Twe oddalenia
Każdego ranka, południa i o zmierzchu
Mamy te same podejście
A jednak stale powtarzam: Nie czuj!

Siedmiomilowe buty
Włożę na utrudzone stopy
Siedmiomilowe buty-
By znaleźć wszelkie tropy

W stumilowym lesie-
Wschód Słońca złoty
Siedmiomilowe buty włożę
Przeskakując
Urojone kłopoty

Czasem zbyt pewna siebie
Czasem za bardzo nieśmiała
Nie wierząc w to co mam
I co mi natura dała

Zbyt często się martwiąca
Przewrażliwiona i wygadana
Jestem tylko sobą
Ja- dziecko Boga Pana

Bywam impulsywna
Choć potrafię nie mówić wcale
Kiedy milczenia potrzebujesz
Zastanawiać się dam Ci stale

Uwielbiam zasypiać wieczorem
Próbując ukoić chwile dnia
Nerwy poplątane, emocje zszargane
Myśli przekręcać na wspak

A kiedy świt

Uwielbiam wstawać z rana
I wylewać znośnie swe łzy
Przyjemne są i ciepłe
Gdy Dusza od uczuć aż drży

A kiedy zmierzch

Uwielbiam kłaść się w pościeli
Wycierając o nią łzy zduszane
Zarzućcie mi depresję, lecz żyję
Gdy nawet dusza w konaniu

A kiedy świt

Kocham się wybudzać
I uśmiechać się jak szalona
Wariatką nie jestem, choć
Lubię gdy Dusza ma stęskniona

Rozbrzmiewają promienie Słońca
Szturchają cicho gałęzie
A ja dzisiaj sama wiem,
Mój los- nie na uwięzi

Przeplatają się między liśćmi
Pajęczyny szarych popołudni
Lecz wiem, że nawet z nimi
Mój los- nie taki smutny

Po chodnikach stąpam bezszelestnie
I tańczę w swobodzie powietrza
Jak jeden liść co gra na wichurach
A w Słońcu ogień roznieca

I wychodzi światło skrząc
Mą twarz strapioną od dawien
Ja wiem czego chcę dzisiaj
I smucę się choćby zabawnie

Czego pragnie kobieta?
Sama nie wie-
Nie wie też poeta

myśli - mówi - robi

Czego nie powie,
tego pragnie

Kobieta może chce
po prostu-
być czyimś pragnieniem?

serce - dusza - rozum

Niekoniecznie pragnie,
ale chce

Dziś pójdę ku zapomnieniu
Zostawię wszystko za sobą
Bo choć jesteś daleko
Czuję Ciebie wciąż obok

Istniejesz w mej pamięci
I ściskasz samotnie bijące serce
Rdza osiadła na nim
Choć stara, to już wiecznie

Podepczę trawnik zielony szczęściem
Na którym zrywałam koniczyny
Bo ciągle widzę na nim
Tamtejsze radosne miny

Ostatnio jakoś wypłowiałam
Czuję się żyjąca nieprzytomnie
Te iskry tęsknoty i przeszłości
Palą przebłyskami wspomnień

Będę mknąć przed siebie kulawo
Zapominając z każdym krokiem
Rozterki, Smutki, Troski
Uciekać będę przed zmrokiem

Tango
Rytmem emanujące
Bez opamiętania
Namiętności płynące
Tango
W mym sercu bije
W krwi się przelewa
Dusza ma tango- pije