Ciężka powieka kotarą sceny
Dzień kończy i akt rozpoczyna
Rzęsa kaszlącym widzem na sali
Znów mój monolog przerywa

Źrenica zwilżona łzą szczęścia
Epizodycznie łapie promienie
By raptem chwili smutku
Zakrztusić się życia cierpieniem

I znów wpatrzony w zwierciadło umysłu
Refleks przeszłości cień rzuca jaskrawy
Patrząc nie widzę, nasłuchując nie słyszę
Percypuję świat niczym zmącone stawy

Tykanie zegara nałogiem nocy
W natłoku myśli wzrok zbłąkany
...
Zegar ucichł
Ucichły koszmary

W starym pianinie po babci Marcie,
Śpią małe nutki i śnią uparcie,
O pięknych walcach, rzewnych sonatach,
O swej świetności w minionych latach.

Tęsknią do niezrównanych dzieł Fryderyka,
A stary zegar tyka i tyka.
Tak sobie cicho nutki siedziały,
Aż przyszedł dzień koncertu i chwały!

Mazurek zabrzmiał na starych klawiszach,
"Polonez AS-dur" i pękła cisza.
I "Dla Elizy" wątek się snuje,
Zdolny pianista improwizuje.

Stare pianino nagle odżyło,
Marzenie nutek się wreszcie spełniło.
Tu "Marsz Turecki", tam "Serenada",
Mozart i Schubert - ich pełna władza.

Takie są piękne muzyki dźwięki,
Kompozytorów natchnienia wdzięki.
I nie potrzeba dowodu fizyka,
By zauważyć jak życie odmienia muzyka!

Znam Cię jedynie 45 dni
A czuję, że coś się we mnie tli
Chciałbym znać Cię o wiele dłużej
Więc razem z wierszem przysyłam Ci różę

Mijają czarne noce i blade dnie
Myślę o Tobie w każdym mym śnie
Pamiętam dzień, gdy Cię poznałem
Twe perfumy pachniały wiosennym sadem

Jeśli chcesz odmówić, powiedz mi to wprost
Nie dawaj nadziei, odwrócę się i przejdę przez most
We mgle za nim zniknę, a z mej pamięci pryśnie wspomnienie
To, które od pewnego czasu daje mi nadzieję

Jeśli jednak sama skrywasz wątpliwość
Jest to znak, że kwitnie w Tobie miłość

Kwiat czarnej róży w cieniu mej duszy
Pod dębem rozpaczy i kroplą ułudy
Czas mej myśli nie ruszy, jak szczytu świata
mnoga periodów liczba nie skruszy

W ręku trzymam skarb największy
Kwiat mej róży najczarniejszy
Berło władzy, tajemnicy
Pragną wszyscy namiestnicy

Kwiecie czarnej róży, czemuś samotny
Mówią, żeś inny, odmienny, a nawet sromotny
Ceń się jakim jesteś, nie zważaj na tłumy
Czyń swoje, bądź rzeką rzeźbiącą góry

Odrzucony po nieraz, gdyż zamknięty w sobie
Pragnący uczuć, wiersz nie jeden w uszko powie
Szczerość i pośpiech nie raz już zdradziła
Kolejna mą poezję uśmiechem wydrwiła

Czerwone róże cenione w profuzji
Kolce te same lecz bez aluzji
Istotna różnica czerwony kwiecie
Czarny mój kielich jedyny na świecie