Twórczość, ~ Ariadna ~

Człowieku,

te słowa kieruję właśnie do Ciebie, do wszystkich.
Chcę, żebyś się zastanowił nad życiem, nad jego sensem.
Czy życie ma według Ciebie jakiś sens? Czy ten świat do czegoś zmierza? Czy jesteśmy stworzeni do konkretnych celów, a może wszystko po prostu jest dziełem przypadku.
Niemożliwe? A może jednak to przypadek?
A te wszystkie drugie szanse, jakie dostajemy od losu, zapytasz. A ja Ci odpowiem, że to niekoniecznie prawda. Niektórzy nie otrzymują drugiej szansy. Co więcej, inni nie otrzymują jej wcale.
A Bóg, zapytasz. Przecież On to tak urządził, czuwa nad światem. Bóg? Ja się pytam, gdzie On jest, kiedy na świecie tyle cierpienia, chorób, zła. W świecie, w którym giną ludzie i to ci niewinni.
Powiesz, Bóg pociesza strapionych [...]

Część druga

Tańczyliśmy już jakieś pół godziny, co chwilę podchodząc do baru po jakiegoś drinka. Wypiłam już parę kolejek i skierowałam się po kolejnego drinka w czasie, kiedy Kamil poszedł do toalety. Właśnie wtedy, gdy siedziałam przy barze podszedł do mnie Marcin. Sam.
- Nie za dużo już wypiłaś? – spytał mnie patrząc gdzieś w bok.

Prychnęłam.
- Co ty, moja matka jesteś? Idź tańczyć ze swoją Zuzią – warknęłam.
- Czyżbyś była zazdrosna?

Zmierzyłam go spojrzeniem.
- A więc to o to chodzi tak? Chcesz, żebym była o ciebie zazdrosna. Postępujesz tak ze wszystkimi dziewczynami?
- Jak?

Nie zrozumiał. Oczywiście, że nie. Albo udawał, że nie rozumie. Świadomie rozkochuje je w sobie żeby potem kłóciły się o [...]

Część pierwsza

- Wreszcie doczekaliśmy się tego cholernego końca roku – westchnęła moja koleżanka Daria, po tym jak pani wychowawczyni pożegnała nas na całe wakacje, oczywiście nie omieszkując nas ostrzec przed czyhającymi na nas w wakacje niebezpieczeństwami. Na szczęście wykład był krótki, widocznie również spieszyło jej się do domu.
- Daruś, nie przeklinaj z łaski swojej. Pamiętaj, że jesteśmy jeszcze na terenie szkoły…
- Ale ja nie mam zamiaru brać tego pod uwagę, moja kochana. Koniec roku, świadectwa są rozdane, więc teraz mogą mi nagwizdać. Spójrz tylko, mmm… Twój chłopak znalazł sobie chyba nową nino – szepnęła do mnie.

Daria jest moją najlepszą przyjaciółką. Jej ojciec jest Meksykaninem, jej mama jest Polką, co wpłynęło na jej oryginalny wygląd. [...]

Spałem właśnie, kiedy mama weszła do mojego pokoju i rozsunęła żaluzje.
- Co ty wyprawiasz? – spytałem zaspany.
- Jak to co? Dziś twoja pierwsza lekcja w nowej szkole. Chyba nie chcesz zaspać?

Przewróciłem się na drugi bok. Nie chciało mi się nigdzie iść, jak zwykle zresztą. Taki po prostu jestem. Myślałem, że rodzice się do tego przyzwyczają, ale niestety tak się nie stało. Mama podeszła do mnie i szturchnęła mnie.
- Konrad, słowo daję, jeśli nie pójdziesz dziś do szkoły, sprzedamy twój motor.

Moja matka jest cwana. Wiedziała, że ten argument zadziała. Zwlokłem się więc z łóżka, ubrałem się, umyłem i zjadłem śniadanie. Już miałem wychodzić, kiedy przypomniałem sobie o czymś co leży na biurku. Cofnąłem się i popatrzyłem [...]

Maja wesoła i pomysłowa,
przed Guciem się ciągle chowa.

Gucio poucza Maję,
ale nektaru jej nie daje.

Skacze pasikonik przez liście...
To jest Filip, oczywiście!

Aleksander się przechwala,
a lubi go tylko Maja.

Mrówki są zapracowane,
po robocie są wyczerpane.

***
Taki tam wierszyk o jednej z moich ulubionych bajek z dzieciństwa. Napisałam go w wieku 11 lat, także proszę o wyrozumiałość :D dziś czytam ten wiersz z uśmiechem na twarzy :-P

Co zrobiłeś?
To koniec.
Zbyt dużo nas dzieli,
Zbyt mało nas łączy.
Pozwoliłam Ci odejść
Tak, żebyśmy byli wolni.
Czekałam całe życie na kogoś takiego jak Ty.
Ale teraz
To koniec.
Nie ma dla nas szans,
Powinniśmy przestać wierzyć
W nas.
W to, co mogło być,
Co mogło się stać.
Ale nie ma tego.
Nie ma już nas.

Wiersz powstał podczas słuchania piosenki "What have you done" zespołu Within Temptation :)

Opuściłam pokój Konrada najszybciej, jak tylko mogłam. Po schodach zbiegłam, przeskakując po dwa, trzy stopnie. Nie oglądałam się za siebie, ponieważ wiedziałam, że tylko by mnie to spowolniło. Niestety już po paru sekundach usłyszałam kroki Konrada rozlegające się za mną, kiedy byłam już przy drzwiach. Ze zdenerwowania trzęsły mi się ręce, chciałam jak najszybciej otworzyć zamek w drzwiach, ale było to bardzo trudne, bo nie mogłam trafić w dziurkę od klucza. Po chwili mi się to udało, lecz wyczuwałam obecność Konrada tuż za mną. Otworzyłam z rozmachem drzwi, mając nadzieję, że przywalę nimi Konradowi w głowę, ale on zdążył je chwycić i przytrzymać. Udało mi się zbiec z werandy po schodach, ale na tym skończyła się moja ucieczka. Poczułam jego [...]

Podnoszę mokre oczy na okno

Chwytam obiema rękami kolana i przyciągam je do siebie

Za oknem wichura

Deszcz

Widzisz to?

Nawet Niebo płacze za Nami.

A ja rozpadam się

Tam w środku.

Tam, gdzie nikt tego nie widzi

Tam, gdzie znajdują się najgłębsze uczucia

Tam, gdzie można najmocniej zranić

Milczeniem.

Nie zadzwoniłeś.

Nie odezwałeś się.

Nie przeprosiłeś.

A ja płakałam

Tęskniłam za Tobą.

Szlochałam bezradnością

Łkałam rozpaczą

W tej otchłani samotności

Gdzie każdy najcichszy dźwięk był krzykiem

A szept potężnym grzmotem.

Milczę cicho płacząc.

W gardle rośnie krzyk

Niewypowiedzianego cierpienia

Po co to wszystko?

Nie lepiej zadzwonić

Przeprosić

I pogodzić się?

Nie

Bo to takie proste powiedzieć

Nie chce mi się

Nie umiem

Nie potrafię.

To takie proste i wygodne.

Nie zadzwoniłeś.

Nie odezwałeś się.

Nie przeprosiłeś.

A ja płakałam

Za Tobą

Chociaż na to nie zasłużyłeś.

* * *
Wiersz napisany już dawno, ale jednak mam sentyment do niego, pomógł mi wyrzucić złe wspomnienia. Dlatego go dodaje. Liczę, że Wam się spodoba ;)

Po zaproszeniu Konrada i jego uśmiechu weszłam do jego pokoju spodziewając się jakiejś niespodzianki i oczywiście się nie zawiodłam. Ale zaskoczyło mnie pozytywnie. W jego pokoju panował porządek. Wszystkie ubrania miał pochowane, dywan odkurzony, łóżko pościelone. Na ścianach miał rozwieszone plakaty z jakimś zespołem, ale nie znałam go. Oprócz tego na plakatach wisieli sportowcy: piłkarze i żużlowcy.
- No i jak ci się podoba mój pokój? – usłyszałam pytanie.
- No, całkiem, całkiem – przyznałam szczerze.

Podeszłam do biurka. Rozłożone zeszyty, jakiś sprawdzian. Podniosłam go i spojrzałam. Jedynka. Chyba matma, bo jakieś wzory i liczby. Pomachałam Konradowi sprawdzianem przed nosem.
- Nieładnie dostawać jedynki – powiedziałam do niego.

W odpowiedzi uśmiechnął się. Zbliżył się do mnie i pokazał mi zadanie [...]

Epilog

Polska,
współcześnie

Obudziły mnie promienie słońca. Całe moje ciało było odrętwiałe od jazdy samochodem. Przeciągnęłam się i omal nie uderzyłam Alexa w głowę.

- Jak się spało? - zapytał z uśmiechem.
- A jak myślisz? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie.
- Już za chwilę będziemy na miejscu.
- Na miejscu to znaczy gdzie?
- Nie mogę powiedzieć. Ale popatrz, już jesteśmy.

Spojrzałam przez okno. Spodziewałam się, że zobaczę jakąś rezydencję czy coś takiego, gdzieś na odludziu. Myślałam, że Alex i jego tajna organizacja Likwidatorów są ludźmi wpływowymi i mają pieniądze, żeby pozwolić sobie na luksusowy tryb życia. A pomyślałam tak dlatego, że przed moimi oczami pojawił się blok, taki zwykły, zwyczajny, na zatłoczonej ulicy. Obok [...]