Twórczość, Archangel_Marco

Powiedz mi, jasny niebiesie
Barankiem i złotem beztroski
Choć drzewa nagie niczym późna jesień
Raczysz Ty wiosny przyjmować jakieś barwne wnioski?

Powietrze jest lekkie marzeniem
I słońca łzą delikatne
Krew barwi mi wiosny odcieniem
Co zrobię, gdy tego mi braknie?

Pachnie wiatr radością i ciepłem jakimś wionie
A słodkie błyski tańczą po duszy mej obliczu
Tańcują w powietrzu jasności jakiejś wonie...
A ptasi trel, harcując, po myśli biegnie wyciu

Smakują takim pięknem, spokojnym roztargnieniem
Ptaków skargi i piosnki z drzew koron zlatujące
A płynie przeze mnie wiosna, uśmiecha rozmarzeniem
W literach strofnych run, uśmiechem dryfujących

Bądź mi, Wiosno, radością, otul słodko swym ciepłem
By w upojeniu Tobą i magią Twojej pory
Bym siebie mógł upomnieć, gdy coś głupiego rzeknę
A na baszt swych ostrości zamajaczą spory

Na flecie i na lutni ptasia pląsa melodia
Ciepły i piękny kształt niebios wiosną spływa
Chmury nam tutaj przyjazne, w nas odrodzenia ogrom...
Po strunach dusz i uczuć błysk słońca nam pogrywa...

Poszły malować się swoją linią wróżby...
Przez niebiosów spokój i drżenie
Jak chłopów mrowia i cesarskie drużby...
Na niepamięć wieczną i wieczne spełnienie

Uszyta z kart jedwabiu przyszłość niepewna
Na baszt gotykach i zębach murów straszy
Jak fałszu cała gama, jak elfia mowa śpiewna
Jak upadek przeszłości i śmierć ojców naszych...

Co postawisz za karty, cyganko oślepiona?
Przeszłości cierpieniem, w mroku zasnutym bólem
Nie będzie to Dama... w Niebiosa uniesiona...
Ani spokoju zapowiedź- ha, tak właśnie czułem!

Acz i Chaos, działanie- mogą być wielce piękne
Bo od stania w miejscu ciągle giną kwiaty!
Odmalowałem znowu wspomnień szczególnych dźwiękiem
Znane tylko nielicznym, nadobne wielce światy

Cyganka nie chce już wróżyć, nie ma kul dla Aniołów
Dla Aniołów kart nie ma, fusów [...]

Jam jest miecz, ognista słowa strona
I jam płomienne marzenie o wolności
Na skroni mej nadzieją lśni korona
Korona marzeń jasnych, korona niezwykłości

Nie ja ją nałożyłem, ani nie dla siebie
Bo ani nie jam królem, ani Waszym władcą!
Lecz dla Was chciałbym znaleźć jakieś miejsce w niebie
Nie chcę być ani szczurem, ani perfidnym kłamcą

Graj nam, muzyko nocnej tajemnicy
I wspólnej ciszy, zrozumieniem zalanej
Zawsześmy pod gwiazdami... nawet i w piwnicy
Zawsze na wolności, choćby w więzieniu szklanym!

Bo wolne nasze dusze, co obie mają skrzydła
Wspólne inną legendą, acz piękne opowieścią
Och, by nasza walka nigdy nam nie zbrzydła...
Choćbym miał ją okupić płaczem i boleścią

Ale mogę płakać, wszak to są łzy szczęścia
Posrebrzane złotem Twojej obecności
Nie zepsuje nikt tego... ni mieczem, ani pięścią
Nie wtargnie brudem w lasy naszej szczęśliwości

Niech czeka nas jakiś Koniec Tęczy
Opisany legendą koloru i pragnienia
Może nasza obecność bogom kłopotu nastręczy...
Za nasze do Asgardu buńczuczne wtargnienia...

Czasem największym marzeniem
Byłby jeden dzień wiosenny
Czasem największym wytchnieniem
Byłby czyjś uśmiech promienny...

Drobny słońca błysk wśród mroku
Wśród stagnacji mordującej
Światło w moim, Twoim wzroku
Zimy ból adorującej...

Odejdź zimo, cię zaklinam!
Na Odyna, Thora, Freję!
Kurtki zamek dziś rozpinam
Pogardą suszę twoją breję

Na bogów życia i pieśni!
Dosyć wszystkim tej śnieżycy!
Smagani zimnem- kłami bestii
Głodniśmy są... wiosennej chcicy!

Może i to zbyt dosadne
Zbyt brutalne i prostackie!
Moje krzyki dziś przesadne
Choć mocne jak szable kozackie...

Ale... taki dzień wiosenny
Czyją twarz mógłby mieć dla mnie?
W zieloności swojej śpiewny...
Nie zginie w niepamięci marnie

Bo dni wyjątkowe mają
Twarze osób wyjątkowych
Jak podróżni, co czekają
Wrażeń wszelkich, choć szczątkowych

Czyje oczy będzie miało
Niebo tego dnia pięknego?
Czyim głosem będzie śmiało
Się do mnie, jak ja do niego...?

Czyje stroje, włosów barwę
Będą miały wtedy drzewa?
Dla tego wszystkiego narwę
Kwiecia kiście... niech nam śpiewa

Spójrz w głębię jeziornych odmętów pamięci!
Co nie chcą pamiętać, ni bóstwa, ni święci!
W bór nimf i driadek, czarowną krainę...
W lato najburzowsze... zamieci pełną zimę!

I zawyj nam wietrze, zębaty niepokorą!
Walczmy dziś z mrokiem... szablą do walki skorą!
Mknąc między olchami i dębowym cieniem
Bądźmy śmiechem, pieśnią, nadziei płomieniem!

I odnajdźmy sens w naszej desperacji
Promienni światłością, zaprzeczmy negacji
Świtając brzaskami w nocnych zamkach grzechu
Pod sklepieniem pałacu... nawet i pod strzechą!

Pięścią bezwzględności utopioną w płaczu
Zwyciężymy wszystko... chociaż wrony kraczą
Latając nad nami swą smętną czarnością
Stawimy im czoła- śmiechem i radością!

Widzisz te chochliki, szarpiące za liście?
I pył gwiezdny, co lawendy srebrem chce opadać dżdżyście?
Widzisz te upiory i stworzenia lasu?
Co mieszkają w Nibylandii od początku czasu?

Zabiorę Cię do nich, w drodze przez szaleństwo
Bądźmy jak kompania... albo jak rodzeństwo
A kto wie, jaka będzie nas walka czekała?
Niech do nas przybędzie anielica biała!

Stał zamek na wzgórzu, co szarpał niebo
W błyskawic jasności był grzmiący...
Ale stał pusty- lecz nie wiem, dlaczego
Choć samotny- nie zdawał się śpiący

I było życie w jego pędzącej stagnacji
W czarnego kamienia groźbie
Armia najcichsza w gromie alienacji...
Na wroga czatować chce srożnie!

I straszy swym mrokiem i baszt swych gotykiem
Wielkie zamczysko legendą stawione
Lecz woła, pociąga zimnicy dotykiem...
Między kolumny i sale czasu zębem trawione

I w lawendzie swych oczu, co srebrem szlachetne
Ujrzała go podróżniczka, konno zdążająca
W sercu romantyczki legendy sławetne
Zrodziły się widząc ten zamek upadły- Kasztel Czarnego Słońca...

Włosy miała nocą malowane
W siklawach figlarnych spadały
Na skórę z alabastru, najpiękniejszą jak diament
Oj, niejedne damy takiej urody by chciały!

Jak [...]

Jak podróż przez samotność pełną cudowności
I przez krainę smutku skrytą między wersy...
I gdy sięgamy światła, wzrokiem unośności...
W pokoju zniszczonej szafy i połamanych krzeseł...

W dworku okien wybitych, gotykiem poniszczonych
Wiekami zapomnienia w tynku skruszonych wspomnień
Obrazów wielkich bitew, na ścianach rozmieszczonych
W belkach starych płaczami, smętnym strawionych ogniem

W deszczu niepamięci, co chce uderzać w strzechę
Dziurawą i niepełną, jak życie bez miłości
Pławią się trupy gnijące, cięte czasu mieczem
Uśpione kołysanką i rytmami żałości...

Tak będzie wyglądał dom Twoich snów i marzeń
Jeśli nie weźmiesz szabli w dłoń swoją i nie wstaniesz
To życie stanie się szybko rozpiską wydarzeń
W których, pełen cierpienia, bezustannie kłamiesz

Więc racz się podnieść z błota, i wzrok skierować w niebo [...]

I złapani w sieć podłości
Uwięzieni w ludzkim świecie
Sami w krainie szarości
Tu nie palą się latarnie, ni pochodnie, ani świece

Żeby chociaż chwil i szczyptę
Mieć dla własnej wyobraźni
Nie iść w groby... ani w kryptę!
Lecz w Valhallę własnej jaźni

Żeby odetchnąć móc na chwilę
Barwą Twych imaginacji
Mieczem, magią- to tym żyję
W malarstwie demonizacji

W cygańskiej bohemy tańcu
I szermierce muszkietera
W czarze wina- na różańcu
I na grobie bohatera...

Tak, i jak jeździec na smoku
W chmurach nadziei i szaleństwa
Hen, w podróży pośród mroku
Wzgardźmy toną bezeceństwa

Hej, szukaj mnie w ciemnościach
W królestwie, gdzie brak rutyny
Może znajdziesz mnie w mych włościach
I w zamczysku mojej winy

Ja Ci chętnie je pokażę
I nie tylko to zamczysko
Aż po wszystkie korytarze
I mych marzeń palenisko

Chodź, ogrzej się ze mną tutaj
Przy ognisku i nadziejach
Lecz dalej mnie w mroku szukaj
Jako w mrozie, i w płomieniach

Dzikim dziecięciem nazwij mnie
I skrzydeł kolor moich nocą
Niech lęka się nas nawet śmierć
A dzień niech drży przed naszą mocą!

I w śmiechu opętanym, w flamenco piekielnym
Roztaczam swe szaleństwo nad widnokrąg nieba
I niczym hen w krainach, dolinach promiennych
Znajdziemy w fantazji wszystko, co nam trzeba

Jak lotem jaskółczym na zapowiedź zimy...
I słońca odejściem, noc nam witającym
Myśmy są tułacze, co fantazję czcimy
Z księżycowym blaskiem i świtem wstającym

To my byśmy w lasach życie przetańczyli
To my byśmy pod gwiazd operetką płacząc
Hen, w jaskiń ciemność... MAGIĘ byśmy przeżyli...
Skrzydła rozwijając, w innych światach walcząc

Hej, zapłoń ognisko, niczym Celtów czary
Pochowane w pieśniach na kartach historii
Niestraszne demony, niestraszne koszmary!
Co upadną, spłoną... w świetle naszej glorii

Dalej, dalej, jak jeździec na smoku
Pędźmy dziś przed siebie, wiatrem ucieszeni!
Lećmy poza świat, w tanecznym amoku
Nade każde światło, nad krainę cieni...

Ujmując dłoń moją, chcesz kontrakt podpisać
W jasnych barwach mroku malowany piosnką
Nie przeszkodzi nam nawet aniołów tysiąc
Kiedy burza marzeń dla nas będzie wiosną

Zimo, oj zimo, co srogą jest panią
I coś jest surowa, chłodna, nie znasz łaski!
Coś białą, lodową, uwodną otchłanią
I z nikłym uśmiechem przyjmujesz oklaski

Coś wymagająca, acz wspaniała bielą
I w grozie swego gniewu zawieją nas straszysz
Co skąpo dni słoneczne małodusznie wydzielasz
I z pogardą na świat patrzysz błędów i słabości naszych

Ty tańczysz ze śniegiem po lasach i polach!
I gnasz z wichrem, do kości nas kąsając!
Z kpiną nam towarzyszysz w smutkach i niedolach
Śmiejąc się z nas, i dreszczem obdarzając

Ty wszak w pogardzie, zdobiona srebrem
W diademie swym gwiezdnym i srogim
Krzyknęłaś kiedyś 'Ja ciebie wypędzę!"
Do rycerza białego, co miał być Ci drogim!

To Mróz tym rycerzem miał być
Samotny na wieki [...]

Nocy, och, Nocy! Moja kochanko
Coś panią mroczniejszą, sprytniejszą od ranków
Coś siłą nieczystą, acz wielce szlachetną
Tyś panią przemyślną, acz przy tym sławetną

Za sznurki pociąga snów naszych i marzeń...
Widząc splot wszystkich podgwiezdnych wydarzeń
Czarując swe pieśni w naszych sercach i głowach
Każda znana gwiazda co noc jest mi nowa...

Roztańczona jest senność chłodu nocnego...
I choć pojona marzeniem, blaskiem ducha mrocznego...
To przecież pociągająca jest wielce, Królowa Demonów!
Jam wierny jej rycerz, choć nie wymaga pokłonów

Gwiazdy ognikami anielskich dusz w pamięci
Wszechświata ogromnego, w zimnie wieków zaklęci
Melancholią splecione są struny nocnych widoków
Światłem łez wypełnione, acz nie stronią od mroków

Noc świętą jest siłą, magii drogą i dziełem
I właśnie w Nocy ramionach z dziką żądzą spoczęłem
Z radością nieskromioną, rozgwieżdżoną fantazją
Nocy pieszczot zawsze, zawsze jestem upragnion!

Niechaj zatańczy ponownie w snach mych, czarnoksięskich
Niechaj da mi napoić się smakiem zwycięstwa i klęski
Ażebym ujrzał przez fałsz przyziemnej ciemnoty
Że piękno Nocy ważniejsze, niż tony ludzkiej miernoty!