Cytaty - Anthony de Mello

Chodzić samemu to znaczy odejść od wszelkich formą – danych tobie przez innych, wyuczonych z książek, wymyślonych przez ciebie w świetle twoich minionych doświadczeń. Prawdopodobnie jest to jedna z rzeczy, które wydają się człowiekowi najbardziej przerażające: ruszyć w nieznane, nie będąc chronionym przez żadne formuły.

Odejść od świata ludzi, jak robili to prorocy i mistycy, to nie znaczy usunąć się z ich towarzystwa, ale odejść od ich formuł. Wtedy, mimo że otaczają cię ludzie, tak naprawdę jesteś zupełnie sam. Co za niesamowita samotność! Ta samotność, to osamotnienie jest milczeniem. Będziesz widział tylko to milczenie. W chwili gdy je zobaczysz, porzucisz wszystkie książki, przewodniki i wszystkich guru. Czym jest to, co zobaczysz?

Czymkolwiek. Wszystkim. Spadającym liściem, zachowaniem przyjaciela, zmarszczkami na powierzchni [...]

Mistycy mówią, że Bóg tańczy światem. Pomyśl o tancerce i jej tańcu. Każde jest czymś innym, a jednak nie są osobnik. Tak naprawdę są jednym. Pewien wielki teolog powiedział kiedyś, że Bóg jest w stworzeniu, tak jak głos śpiewaka jest w pieśni. Nie zauważamy jednak tego, prawda? Załóżmy na przykład, że mam zamiar zaśpiewać „Być bliżej ciebie chcę”. Masz mój głos, masz tę pieśń, i obie te rzeczy są ze sobą blisko związane. Wyobraź sobie, że słuchasz tej pieśni, lecz nie słyszysz głosu. Wyobraź sobie, że patrzysz na taniec, lecz nie widzisz tancerki. Dziwne jest myślenie o widzeniu tańca, lecz niezauważaniu tancerki, a jednak właśnie to dokładnie się dzieje, gdy patrzymy na Boga.

Tego ci trzeba: by zjednoczyć się z Bogiem, musisz słuchać sercem, patrzeć sercem, nie potrzebujesz słów. Ewangelia mówi:„ Na świecie było [Słowo], a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał” (J 1,10, Biblia Tysiąclecia). Patrz na stworzenie, tylko patrz. Nie patrz na idee, patrz na samo stworzenie. Obserwuj i wycisz się.

Jeśli chcesz wejść w zjednoczenie z Bogiem, musisz przejść przez ciszę. Każda droga do Boga musi być drogą przez ciszę. Milczenie oznacza wyjście poza słowa i myśli. Pierwsze, co powinieneś zrobić, aby osiągnąć ciszę, która sięga Boga, to uświadomić sobie, że twoje idee Boga są nieadekwatne. Bóg nie jest niczym, co myślisz lub sobie wyobrażasz. Boga nie da się opisać.

Dziecko jest zdolne zachować swoją niewinność i żyć jak reszta stworzenia w szczęśliwości królestwa, ponieważ nie zostało ono wyssane przez coś, co nazywamy światem – krainą ciemności zamieszkaną przez dorosłych, którzy wiodą życie, nie żyjąc, ale zabiegając o Aplauz i podziw; nie czerpiąc radości z bycia sobą, lecz nerwowo się porównując, rywalizując i dążąc do tych pustych rzeczy zwanych sukcesem i sławą – nawet jeśli można je osiągnąć tylko kosztem pokonywania, upokarzania czy niszczenia bliźnich.

Jeśli pozwolisz sobie na to, by rzeczywiście poczuć ból tego piekła na ziemi, zwykłą pustkę, którą ono daje, być może doświadczysz w sobie buntu, niesmaku tak potężnego, że zerwiesz łańcuchy w zależności i fałszu, które zostały nałożone na twoją duszę. I uwolnisz się, by powrócić do królestwa niewinności, zamieszkiwanego przez mistyków i dzieci.

Czy świadomość da ci świętość, której tak pragniesz? I tak, i nie. Nie wiemy tego, ponieważ prawdziwa świętość – ta, której nie można osiągnąć za pomocą technik, wysiłku i represji – jest całkowicie nieświadoma siebie. Nie będziesz miał najmniejszego przeczucia, czy ona w tobie istnieje, poza tym nie będziesz o nią zabiegał, ponieważ nawet ambicja, żeby być świętym, znika, gdy żyjesz od chwili do chwili w życiu spełnionym, szczęśliwym i transparentnym dzięki świadomości. Wystarczy, żebyś był uważny i przebudzony, ponieważ w tym stanie twoje oczy ujrzą Zbawiciela. Nic innego, absolutnie nic innego już się nie będzie liczyć. Ani poczucie bezpieczeństwa, ani miłość, ani przynależność, ani piękno, ani władza, ani świętość.

Oto prosta prawda na temat życia, której większość ludzi nigdy nie odkrywa: każde bolesne zdarzenie zawiera w sobie ziarno wzrostu i wyzwolenia.

Kolejna prawda: przyjemne doświadczenia sprawiają, że życie jest wspaniałe, lecz same w sobie nie prowadzą do wzrostu. Do wzrostu prowadzą doświadczenia bolesne. Cierpienie wskazuje obszary, na których jeszcze się nie rozwinąłeś, na których musisz wzrosnąć i doznać przemiany i transformacji. Jeśli wiesz, jak wykorzystać to cierpienie - o, jakże wzrastasz.

Gdy mówiłeś: „Odniosłem sukces”, byłeś w błędzie – i zanurkowałeś w ciemność. Utożsamiłaś się z sukcesem. To samo jest prawdziwe, gdy mówiłeś: „Poniosłem porażkę” albo gdy przypisywałeś sobie jakąś etykietkę. Wiesz, co się dzieje, gdy utożsamiasz się z tymi rzeczami. przywierasz do nich, martwisz się, że one się rozpadną, i w tym momencie pojawia się cierpienie.

Czy chcesz znaku, że śpisz? Oto on: cierpisz. Jeśli cierpisz, śpisz. Cierpienie jest znakiem tego, że nie jesteś w kontakcie z prawdą. Cierpienie jest tobie dane po to, abyś mógł otworzyć oczy na prawdę, abyś mógł zrozumieć, że gdzieś czai się fałsz, jak ból fizyczny dany jest tobie, abyś zrozumiał, że gdzieś jest choroba.

Cierpienie pojawia się, gdy ścierasz się z rzeczywistością. Gdy twoje złudzenia ścierają się z rzeczywistością, gdy twoje fałsze ścierają się z prawdą, wtedy cierpisz. W przeciwnym wypadku cierpienia nie ma.