Twórczość, annlin

Do Ciebie
Zatańczmy -
Do melodii, która tylko nam jest znana
Bądźmy -
Zawsze tak szczęśliwi jak wtedy, kiedy pierwszy raz chwyciłeś moją dłoń.
I chociaż większość mówi, że po czasie zaczynają się trudy, że życie to nie paleta pięknych kolorów, to moja naiwność w tym temacie
gra chyba pierwsze skrzypce..
Miłością można się zachwycić na chwilę i myśleć, że to zakochanie.
Lecz miłość należy pielęgnować- tak jak każdą relacje w życiu.
Bo wiesz miłość to taki kwiat tylko bardzo trudny w utrzymaniu.
Każdego dnia się uczysz jak go pielęgnować..
I to wymaga wytrwałości.
Więc bądźmy wytrwali.
I zatańczmy,
Ten nasz nieidealny - lecz dla nas idealny taniec

Do Ciebie
Czas gna tak szybko jakby ktoś nafaszerował go lekami pobudzającymi bądź jakby wypił za dużo energetyka.
Czas gna, a ja już na starcie wiem, że przegram..
Zaczął się Nowy Rok i czasami żałuję, że faktycznie nowy rok to nie nowa ja..
Chociaż Ty mówisz, że taką mnie lubisz.
Ja jednak jakbym zatrzymała się w miejscu - czas gna, a ja się czuję jakby ktoś mnie zamroził.
Chociaż już jestem dawno dorosła to życie dorosłe mnie przytłacza..
Dobrze, że w tym życiu jesteś ze mną Ty - Ty sprawiasz, że czuję się szczęśliwa..
Czuję, że bez Ciebie życie byłoby jak zima bez śniegu - szare, pełne żalu i niepokoju, lub jak wiosna bez kwitnących drzew..
Dziękuję Ci za tę obecność, która mnie zachwyciła.

Do Ciebie
W ramionach Twych mi bezpiecznie.
Jakby otaczał mnie mur, który nie zachwieje się z powodu byle jakiego podmuchu wiatru.
W ramionach Twych jakoś jest tak błogo i przyjemnie..
Ludzie za dużo mówią, słów swych zbyt nie szanują.
Mówią wiele, niezgrabnie tworząc zdania, które w sobie mają kolce - kłujące i trujące...
Oburzają się kłamstwem, nienawidzą go, a sami często, może nieświadomie słowa swe ubierają w jednolite skarpetki kłamstwa..
Świat nie jest dobrym miejsce co widać po wydarzeniach, które zapisały się na kartkach historii...
Ostatnio coraz częściej zastanawiam się jakie wartości w życiu człowieka naprawdę potrafią przetrwać próbę czasu i wydarzeń, które serwuje życie..
I jak trzeba być mocnym człowiekiem, aby wartości moralne, które wpoili w nas przodkowie zachowały [...]

Do Ciebie,
Tak szybko wszystko się potoczyło...
Ty i ja..
I szczęście w oczach.
I łzy wzruszenia..
Bo już tak razem...
I ciężko opisać mi te wspólne chwile
Z Tobą mi dobrze, a w Twoich ramionach czuję się jak w domu..
Wszystko jest w porządku..
A Ty się śmiejesz i mówisz, że wszechświat nam sprzyja, a ja wiem, że sobie Ciebie wymarzyłam..
Jednak nigdy nie myślałam, że te marzenia staną się prawdą i będę miała kogoś kto sprawi, że poczuję prawdziwe szczęście..
I już troszkę wiem co to znaczy miłość..

Do Ciebie
W moich listach do Ciebie bardzo często przewija się słowo "czasami"...
Jednak wiesz tym słowem bardzo często zastępuje słowo "ciągle, cały czas, za często".
Bo ja dość często o Tobie myślę..
I ja dość często się boję...
I ja...
Ja czasami myślę, że sobie Ciebie wymyśliłam..
Rozmowy z Tobą, ilość uśmiechów mierzonych w sekundach, radości, a także smutki...
Bo wiesz odległość nam nie przeszkodziła w tym, żeby zobaczyć, że z Tobą jest trochę jak w domu..
I już bez pomyłki potrafię powiedzieć kiedy coś Cię zasmuci, rozweseli lub zdenerwuje..
Głos Twój stał się moim ulubionym..
Chociaż w moim życiu trochę już głosów było..
Łagodnych, surowych, przeszywających..
Jednak do żadnego głosu nie wracałam z taką radością jak do Twojego.. [...]

Do Ciebie
W mojej głowie na przemian przelatują mi mądre słowa potrzebne do tego, aby w końcu zakończyć jeden etap w swoim życiu. Słowa do Ciebie natomiast czasami są słodkie, czasami kwaśne, a znowu innym razem gorzkie.
Czasami dni nie są dla nas łaskawe.
Czasami nocą kiedy wszystkie strachy przychodzą myślę, że to wszystko jakoś nie przetrwa, że przecież nie damy rady.
I kiedy słów powiem za dużo, kiedy mam żal i chęć ucieczki, zostawienia wszystkiego, Ty nie odchodzisz jak robili to inni.
Dla mnie jest to trochę jak terapia szokowa.
Ten okres w życiu nie jest dla mnie łatwy.
Wiatr wieje i przynosi mi zwątpienie, a słońce się za często chowa..
Strach staje się większy, a ja nie wiem czy te moje okulary nie zostały przez niego zainfekowane.
I nie dziw się, że czasami głos mi się łamie, a łzy jakoś same uciekają i nie sposób ich zatrzymać.
Próbuję je złapać, ale one są zbyt szybkie, a ja potykam się o dodatkowe strachy porozrzucane po drodze..
Jednak jest coś magicznego w tym wszystkim, że jedne Twoje słowo potrafi trochę rozwiać te strachy..
I jakoś tak robi mi się wtedy milej i cieplej.
Jakby przyszła prawdziwa wiosna.
I tęsknie i już nie boję się o tym mówić..
I kiedyś mam nadzieję, że mniej będzie tej tęsknoty, a więcej radości..
Z Ciebie
Ze mnie
Z nas.
Anna

Do Ciebie
Chcę być dla Ciebie ważna.
Chcę, żebyś się trochę martwił i pytał co u mnie wieczorem i rano.
I chcę ubrać dla Ciebie tę sukienkę, w której ponoć mi do twarzy..
I chcę byś patrzył i się uśmiechał i wiedział, że ja tylko do Ciebie się potrafię w ten sposób uśmiechać.
I, że dzięki Tobie łatwiej czeka się na poranki, a wieczory są mniej samotne...
A nocami myślami wracam do Ciebie i nie tylko nocami..
A miło wracać do otwartych ramion..
Dobrze poczuć się przy kimś jak w domu..
Bo mówią, że jeśli znajdziesz taką osobę to od niej nie odchodź, bo to się bardzo rzadko zdarza...
A ja na razie nigdzie się nie wybieram.
Anna

Do Ciebie
W powietrzu czuć już pierwsze oznaki wiosny.
I jest jakoś tak miło, chociaż nie do końca czuć jeszcze te przyjemne ciepło.
Czasami zawieje wiatr zwątpienia, który dostanie się pod płaszczyk, który jeszcze zakładam w razie czego.
Ostatnio jest troszkę jaśniej, słońce zachodzi później i troski rzadziej przychodzą.
Myśli już nie są takie czarno białe. Chociaż od czasu do czasu można jeszcze spotkać resztkę nieroztopionego śniegu, który przypomina stare wspomnienia.
Nadal czasami nagle budzę się w nocy i myślę, że to sen.
Ty i ja, że może to nie prawda...
Jeszcze nie wiem czy między nami już jest wiosna, czy końcówka zimy..
Bo między nami ostatnio widać słońce i jakoś tak weselej jest..
I zima jakby mija..
Jednak dalej ciasno owijam się płaszczykiem, żeby nagle się nie zaziębić.
Jakby tak nagle, niespodziewanie mój początek wiosny na nowo miał przerodzić się w srogą zimę.
Czasami tego się obawiam, ale tej obawy jest ostatnio coraz mniej..
Zobaczymy kiedy całkowicie porzucę zwątpienia i pewnie przylgnę do Twojego ramienia...
Na razie ubieram się na cebulkę, bo tak ponoć najzdrowiej.
Anna

Do Ciebie
Żyjemy jakby nie liczył się czas...
Powoli...
Za wolno.
Zbyt wolno.
I ktoś powie, że to dobrze, że tak powinno być..
Jednak ja każdego dnia liczę czas Twojej nieobecności..
Zakładam się z czasem, kiedy nadejdzie dzień, gdy po raz ostatni nakreślisz kilka słów do mnie..
Na razie przegrywam te zakłady..
Staję się dłużnikiem, ale nie jest mi z tym głupio, bo nigdy nie miałam szczęścia w takim hazardzie..
Więc dlatego chyba tak pewnie stawiam karty, licząc, że tym razem znów przegram..
Cóż za ironia, prawda?
Ach gdybyś ty wiedział jak bardzo chciałabym w zegarze przesunąć czas do przodu.
Zerknąć w magiczną kulę i dowiedzieć się co będzie dalej..
Jednak powtarzali mi, że najpiękniejsze zawsze dzieje się niespodziewanie i nagle..
I trochę w to wierzę, chociaż z moją wiarą ostatnio to jak z pogodą w marcu..
Tęsknię.
Choć rzadko wypowiadam te słowa.
Bo to poważne słowo, które kosztuje mnie uzewnętrznienia.
A ja... Ja niepewnie mówię o tym co czuję...
Bo wiem, że słowa nie giną. Jak raz się je wypowie, to one potem krążą jak takie świetliki...
Pokazują swój blask niespodzianie, a w moim przypadku to niestety zawsze w złym momencie.
Dużo się dzieje. Za dużo.
I chciałabym pogonić się z czasem i powiedzieć mu by tak trochę szybciej posunął się do przodu...
Bo tak osobno od siebie to nie moja bajka..
I trochę Ciebie mi brak, trochę brak...
Anna.

Do Ciebie
A wiosną, wiosną się z Ciebie wyleczę..
I zakocham się w wiośnie..
W tej pięknej, radosnej i bardzo przyjaznej..
I nie będę Cię szukać w zimnych kątach porzuconych nadziei..
I zapomnę, że tak bardzo..
Aż za bardzo byłeś mojej duszy bliski..
A wiosną..
Wiosną znów pisać będę wiersze o pięknym życiu..
I zapomnę, że stworzyć mieliśmy swój własny wspólny świat...
Wiosną nauczę się kochać na nowo - siebie..
Chociaż kochać chciałoby się właśnie Ciebie..
Z tymi żartami, uśmiechami..
Z tym milczeniem, bo nawet z nim Ci jest do twarzy..
A wiosną...
Wiosną dalej będę stała w kolejce po lek na zapomnienie..
I kiedy prawie będę go miała..
Odejdę zbyt szybko, zbyt pochopnie..
Bo tak naprawdę o Tobie nie chcę zapomnieć..
A na pewno nie na wiosnę..

Do Ciebie
Ostatnio słów jest więcej.
I ilość uśmiechów na minutę także się zwiększyła.
Strach schował się na chwilę do ciemnego kąta.
A ja dalej czuję, że czegoś mi brakuje..
Czasami nie wierzę, że coś może się udać..
Myślę, że często brakuje mi wiary w siebie..
Ty się często denerwujesz, gdy widzisz jak ubieram płaszcz zwątpienia i kurczę się w sobie..
Śmiejesz się często ze mnie, ale jest to przyjemny śmiech..
Taki, który pokazuje, że gdzieś tam jestem dla Ciebie ważna...
Człowiek lubi się czuć doceniony, otoczony opieką i przytulony obecnością.
Wtedy każdy poranek jest jakiś taki jaśniejszy, a wieczór mniej samotny...
Bo tak naprawdę, najbardziej samotnym czujesz się, kiedy zgasną wszystkie światła. I niby ciepło i niby miło..
Ale pusto i głucho bez Ciebie..
Dlatego lubię na dobranoc jak Twój głos kołysze mnie do snu...
Wtedy i sny są jakieś takie milsze, łagodniejsze..
I ogólnie życie toczy się milej i cieplej..
Pomimo tego, że przecież mamy środek zimy..
Marzę, żeby na wiosnę tak razem, tak wspólnie coś uległo zmianie.
Anna.

Do Ciebie
Ostatnio nie potrafię ułożyć właściwych słów.
Zatrzymują się one w połowie i się od siebie oddzielają.
Oddzielają niepoprawnie.
Chciałam z nich stworzyć coś pięknego, coś dla Ciebie odpowiedniego, jednak musisz mi wybaczyć nawet te słowa ostatnio przechodzą kryzys.
Łączą się z niewłaściwymi słowami i tworzą niedopasowaną parę.
Czasami ludzie mnie pytają jak to jestem pomiędzy nami?
A ja nie potrafię dobrać słów, krążą one w moim umyślę bez ładu i składu.
Bez kropek, przecinków czy myślników.
Ostatnio między nami tworzy się mur.
Jednak jest on niski, łatwy do pokonania.
Na razie oboje go pokonujemy, czasami rozwalając go szczerością i miłym słowem.
Jednak częściej ... Częściej to ja buduję w swojej głowie ogród wyobraźni.
Może mam ją zbyt wybujałą..
Tak naprawdę nigdy w siebie wystarczająco nie wierzyłam.
Zawsze spostrzegałam siebie jaką tą....
Drugą, gorszą, mniej znaczącą... ?
Chyba właśnie tak..
Nie lubię panikować i rzadko przy Tobie pokazuję, że cisza mnie niepokoi, jednak..
Jednak w środku składam się cała z niepokoju i lęku.
Trochę się do Ciebie przywiązałam..
I nie wiem czy tego żałuję, jednak wiesz jaki jest człowiek - jak to napisał Antoine de Saint-Exupéry : "Człowiek naraża się na łzy, gdy raz pozwoli się oswoić."
Jednak liczę, że żadne z nas nie będzie musiało wylać tych łez.
Anna.