Dziś po raz pierwszy,
gdzieś od środka zakwitły ściany.
Porosły bluszczem tak gęstym
jak to, czego boję się bardziej.

Przytul.
Przytrzymaj włosy.
Podaj cykutę, a potem patrz.

Ja będę pierwszym.

Ty zgaś światło za nami, niech nikt,
nigdy już tu nie mieszka,
nie kwapi się, nie szroni na oknach.
Zwłaszcza tych od południa, gdzie najcieplej.
Gdzie temperatura na zawsze pozostanie
tylko słowem, bo przy nas nie znaczy nic.

Że to jakby mówić o chorobach,
nie wychodząc z bańki,
niepęknięte szklanki na schodach z marmuru
i piach na progu.

Drzwi niedomknięte, a furtka?
Rozpieprzona w drzazgi,
że nie wiesz w którą stronę zmierzamy,
ale za to wiesz, że zawsze będziesz za mną.

Więc gaś światło, zabieraj gęsi i nitkę,
rozwiń ją na wszelkie prawdopodobieństwa
i nie zgub.

Niemal rok. Bez siedemnastu dni.
Niemal rok, odkąd ostatnia góra lodowa tknęła framugi, nie pozwalając tym samym na wyjście z progu. Skok, z siedemnastu brakujących pięter.

Jest jedenasty marca. W lodówce jest tylko światło.

W lodówce światło, mróz, a do tego zamrożone leczo, placki, zupa w szczerbatym garnku, barwiąca półki na bliżej nieokreślony kolor. Wszystko ze wspólnym mianownikiem.
Dobijam się farszem, żeby w końcu zemdliło mnie chociaż – porzygam się, więc żołądek uspokoi się nieco, ustabilizuje – dobijam się farszem, jakby od tego miała zależeć moja śmierć.

Istny festyn, oda na cześć kabaczka.

Niemal rok, odkąd gotowaliśmy razem. Odkąd moja kuchnia stała się tylko pretekstem, przystankiem w drodze do przedpokoju, gdzie na ścianie – w centralnej części pomieszczenia – wisiała [...]

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

............................. Ma lęk wysokości.

Czas nie ma tu nic do rzeczy,
poza kilkoma wskazówkami jak i kiedy przestać.
Lub nie.
Bo przecież nawet widujemy się teraz częściej,
bez udziału woli czy pragnień, wciąż drapiemy ściany
a wszystkie meble pokrywamy zużytym naskórkiem,
jak jaszczurki czy węże.

I tylko wiersze o tobie są coraz krótsze