Twórczość, Also

To jest człowiek,
/Mówię szczerze i przyrzekam/
Trochę warczy, trochę szczeka
Lecz wciąż widzę w nim człowieka.

Wezmę swe życie, bo kochać chcę nicość,
Odrzucę je szybko, jak łzę, by przysiąc,
Że jestem? Że mnie nie ma?
Bo kim nie jestem,
Gdy wnętrze usycha?
Bo gdzie nie jestem,
Gdy droga bez celu?

Gdy duszy mej płomienie
Wleją się na świat,
Zacznie płonąć to, co drzemie i co trwa,
Lecz nie ja, i nie dusza ma,
Bo zrodzoną w ogniu jest.

Wpław ku miłości płynie,
Rwącej rzeki nurt nie porwie go,
Magnesem drugi brzeg,
Żelazem on.

Oto Ja, na niebie
Pan
Twoich ran
Bóg

Rad bym wyruszyć w tan,
Gdzie z ziemi łan wyrasta zbóż,
Tańcz, ma duszo, tańcz!
Nad niebem mych mórz...

Krzyk tu nie pomoże,
Jestem sam.
...Woła ktoś.

Boże?