Małe i samotne dziecko, które jest ukryte za swoimi osiągnięciami, budzi się i pyta: «co by się stało, gdybym pojawił się przed tobą zły, brzydki, niegrzeczny, zazdrosny, leniwy, brudny, śmierdzący? Gdzie byłaby wtedy twoja miłość? A ja taki byłem. Czy to znaczy, że tak naprawdę to nie kochałaś mnie, ale tylko to, czym udawałem, że byłem? Dobrze wychowanym, niezawodnym, empatycznym, wyrozumiałym i wygodnym dzieckiem, które w rzeczywistości nigdy nie było dzieckiem? Co się stało z moim dzieciństwem? Czy nie zostałem z niego okradziony? Nigdy nie mogę do niego powrócić. Nigdy nie mogę go naprawić. Od początku byłem małym dorosłym. Moje zdolności – czy zostały po prostu źle wykorzystane?

Żadna droga w moim życiu nie była tak długa jak ta, która miała mnie zaprowadzić do mnie samej.

W naszych ciałach przechowujemy prawdę dzieciństwa. Nie potrafimy jej zmienić, możemy tylko ją tłumić. Możemy oszukać nasz intelekt, manipulować naszymi uczuciami, przeinaczać nasze spostrzeżenia i przekupywać ciało lekarstwami. Ale pewnego dnia otrzymamy rachunek do zapłacenia. Bo nasze ciało jest nieprzekupne niczym zdrowe dziecko, które nie godzi się na żadne wymówki i kompromisy, i które przestaje nas męczyć dopiero wówczas, gdy przestajemy uciekać przed prawdą.

Gdyż ludzka dusza jest w istocie niezniszczalna i potrafi do ostatniego tchu odradzać się na nowo dzięki prawdzie.