Twórczość, Akakara

Nie wiem - nie pytaj i tak nie odpowiem
Uważnie stawiam kroki gdy chodzę
Mlecz - inna płyta, zabieram ją w drogę
Odstawiam teatrzyk bo błądzę a kto wie
Jak oślepiony ciemności poznaje
Następnym aktorem świadomy się staje

Krawat ciasniej niż zwykle zapięty
Spuszczona głowa, ściśnięte zęby
Ładnie ubrany, w odświętne ciuchy
Z cygara w ustach sączą się buchy

Perfumę czuję, toś się postarał
Pchnełem go lekko, wiruje, oddala
Buja się pięknie w prawo i lewo
Bo ma nad głową gałąź i drzewo

Zagadka - o kim mowa w tworze ^^

Jak walczyć gdy pragne wolności?
Jak walczyć o to co się należy?
Gdy uświadomię się w mojej boskości
Prawda na wyciągnięcie ręki leży
Już dawno rzucone zostały kości
Wynik od rzutu tylko zależy
Pomimo że wciąż toczą się kości
Wynik jest znany, tylko kto w to uwierzy...

Młody rolnik zamyka drzwi
Leży w piwnicy i mu się śni
Stary komar co już nie bzyka
Rower w koszyku i bez głośnika
Topór co głowy morsom odcina
Głowa w której pojawia się skmina
A gdy wstaje jest zły
Bo nigdy nie wie co mu się śni

Co zrobi mucha
Gdy ją zwyzywam
Odleci w świat
Nie wróci chyba

Co gdybym liściem
w twarz ją uderzył
Czy taki owad
mógłby to przeżyć

A gdyby swoich
nagle skrzyczała
I dom mój szturmem
zaatakowała

Wygnałaby mnie
Z domu mojego
Kazałaby szukać
Domu nowego

Lepiej zabije tą jędze małą
Obronię dom, oblekę się chwałą

Trwam bo chcę, ty też kiedyś chciałeś
Ja śnię tak jak ty lecz lubię to spanie
I znowu gdy sny przychodzą nieśmiałe
Czy dobry czy zły przygarniam je stale
Odganiasz się zły, szamoczesz i miotasz
Przy dobrym jak gąbka pychą przesiąkasz
Przestałeś słuchać czuć i rozumieć
Siebie samego, ogarnij więc trunek
Za twoje zdrowie, świadomość i życie
I tak wszystko się budzi o świcie.

Monotonia niech skona w objęciach chaosu
Wystawiam swą duszę na podmuchy losu
Nuda niech spłynie z ciała mojego
Wraz z bólem pamięci dnia wczorajszego
Chaos niech zapomni się w monotoni
Nie ma co biegnąć gdy nikt nie goni
Zabawa niech trwa ale bezemnie
Dziś mam już dość, czas więc na przerwe