Normalne przystosowanie przeciętnego, rozsądnego, zrównoważonego człowieka implikuje stałe i skuteczne odrzucanie wielu głębokich aspektów natury ludzkiej, zarówno wolicjonalnych, jak i poznawczych. Dobre przystosowanie do świata oznacza bowiem rozszczepienie danej osoby, ponieważ odwraca się ona od wielu spraw związanych z nią samą jako niebezpiecznych. Niemniej staje się od teraz oczywiste, że czyniąc tak wiele – traci, gdyż te głębię są również źródłem wszystkich jej radości, zdolności do bawienia się, kochania, śmiania, a także, co dla nas najważniejsze, do bycia osobą twórczą. Chroniąc się przed piekłem w sobie, odcina się zarazem od nieba. W skrajnym przypadku mamy więc osobę w obsesyjną, nudną, skąpą, sztywną, oziębłą, opanowaną, ostrożną, która nie potrafi się śmiać ani bawić, kochać, być niemądrą, główną czy dziecinną. Jej wyobraźnia, intuicja, łagodność, emocjonalność są zazwyczaj stłumione lub wypaczone.
