Życie mu się obrzydło
Śmiercią słone łzy zapił
Nie chciał pamiętać co jest, co było
Schował swój miecz na wiatraki
Krzyki, szepty, rumory, śmiechy
Odeszły bez godności, zastygłe na wargach
Próbowały jeszcze cicho krzyczeć „niestety”
Zamilkły przy ludzkich spojrzeniach i wzgardach
Swój sen uśmiercił, zasypiając na wieki
Niewinność podkreślił bladością lic
Błękitne oczy przykryły powieki
By zostało we wspomnieniach coś więcej niż ‘nic’…