Sam to nazwij...
Zapukała tak cicho, że tylko głuchy by usłyszał.
Weszła tak niezauważalnie, że tylko ślepy by ją zauważył.
Mówiła tak, że tylko niemy znalazłby z nią wspólny język.
I zniknęła tak szybko, że tylko żółw by ją dogonił...
A ty?
Zdrowy...
Lecz nie potrafisz...
Jej słyszeć.
Ją widzieć.
Z nią mówić.
Z nią być.
______________
Moja amatorskość...
28 April 2010, 00:38
Oj, zaczerwieniłam się. Teraz tekst podoba mi się bardziej, chociaż tak, jak mówiłam już wcześniej raziło mnie tylko jedno słowo. Pozdrawiam serdecznie.
27 April 2010, 17:24
Michale, tego tekstu już nie ma :),
Haniu, racja...
Wiktorio, dziękuję.
Joasiu, dziękuję... Zaszczytem jest dla mnie dostać "+" od tak dobrej autorki, jak Ty.26 April 2010, 23:25
Jeśli mogę...
W wierszu usunęłabym tylko ostatnie słowo. Według mnie powinno zostać w domyśle, bo tytuł wiersza mówi "Samto nazwij...", ale to tylko drobna sugestia.
Poza tym podoba mi się i stawiam plus.