sam sobie

zachciałem być żaglem
żaglem ciszy dryfującym
po oceanach Twych powiek
zatokach ust obfitujących
w syrenie uśmiechy

zachciałem być wiatrem
plątającym włosy Twe
dmącym w żaglu połacie
niosącym podróżnika
z zamkniętymi oczami

na oceanie nieprzemierzonym
dryfuję pośrodku ciszy
rozkojarzonej od chwili do chwili
trzepotem mewich skrzydeł
tnących zachodząca słońca poświatę