***

Z ciał dwojga ludzi jedno serce powstaje,
Z dwóch różnych jaźń nowa się rodzi.
Jedno drugiemu swą duszę oddaje,
By chwilę pozostać i długo odchodzić.
Szczęście chwilowe, namiętności pełne,
Przez moment jesteś spełniona.
A później wylewasz łzy rzewne,
Gdy sama sobie jesteś pozostawiona.
„Pytasz czy warto?”-ironicznym tonem.
Nie waham się- „Tak”.-odpowiadam.
„Może nadzieje moje zniszczone,
Lecz przeżyłam szczęście nie z tego świata.”
„I po co cierpieć?”- nie ustępujesz
„Dla chwili szczęścia w jego ramionach?”
„Powiedz mi czemu tak wypytujesz,
Podobno dla Ciebie już jestem skończona.”
„Mimo, że nie chcę, rację przyznać Ci muszę,
Z twojego powodu cierpiałem
Kiedyś ukradłaś mą duszę,
Racja, lecz ją odebrałem”
Milczę, bo po cóż mam odpowiadać?
Zdania jego nie zmienię,
Może liczyłam na inną odpowiedź?
Nie, to tylko złudzenie.
Może jest trudno, może serce pęka,
Warto nadzieją żyć złudną.
Choć to dla duszy prawdziwa udręka,
Wybrałam tę drogę zbyt trudną.
Choć moja dusza z ciała wydarta,
Mimo że rany krwawią i bolą,
Wierzę, że miłość jest męki warta,
Dlatego na zawsze zostanę już Twoją...