Firanka

Wisi firanka w pustym domu.
Szara, brudna, zabarwiona samotnością.
Wisi tak sobie, niepotrzebna nikomu,
Ani domownikom, ani ich gościom.

Spogląda na zewnątrz, na ludzi, dzieci
I tylko beztroska szyba ją od nich dzieli.
Patrzy na świat, gdy pada i gdy słońce świeci
A gdyby tylko ci ludzie ją widzieli...

Ona niczym kurtyna oddziela dwa światy,
Wisi samotna, jedna mała firanka,
Co straciła kiedyś kolor cukrowej waty
I traci go nadal... Każdego szarego poranka...