CHŁÓD

Wiatr kołysze koronami,
wśród gałęzi chrustem kruszy,
smaga drzewa porywami,
ach, jak zimno w mojej duszy.

A na szybie deszczu kropla
jak gorzka, na policzku, łza.
I w pochmurnej nieba twarzy
smutek w szarych oczach drga.

W sercu znów kłujący chłód,
myśli w sopel zamrożone.
Skuty lodem potok słów,
szczęście, miłość zabronione.

Naga brzoza oszroniona,
wysmagana chłodu biczem.
Czczych obietnic świat - zburzony,
więc odchodzę...znowu z niczym.