Póki czas
Wejdź w uczuć otwarte ramiona
Niech Cię otuli ich moc namiętna
Twa dusza miłości jest spragniona
Lecz wciąż w bojaźni trwa zaklęta.
Drżąc przed podróżą ku miłości
Samotnej oazy szukasz niezmiennie
Czas przecież nie okazuje litości
I naszą młodość pochłania pazernie.
Wnet siwe włosy pokryją nam skronie
I wszystko trudniej będzie już zrozumieć,
Więc, lepiej teraz podaj mi dłonie...
Zanim kochać przestaniemy już umieć.
Autor
25 November 2010, 20:30
Bardzo mi sie podoba, wspaniale opisane. Czytając wie się, że ten wiersz ma jakby to powiedzieć "wnętrze". I to nie tylko ten. pozdrawiam ;-)
7 September 2010, 13:44
Chciałam podziękować za plusy, więc-dziękuję.
A przy okazji okazało się, że mamy tu do czynienia z kimś bardzo utalentowanym, wrażliwym i gotowym na profesjonalne pisanie. Ten wiersz jest naprawdę piękny-co nie jest dla ciebie niczym nowym jak widzę. :)
Ps. Czuć Asnykiem... Ale tylko w pozytywnym sensie ;)
31 August 2010, 17:10
odwieczny problem: dusza spragniona Miłości ale strach nie pozwala zrobić kroku do przodu...
wiersz daje do myślenia ; )31 August 2010, 16:37
Można gdzieś zakupić tomik Twej twórczości? :)
Poproszę z dedykacją...