Miłość jak cierń

W półcieniu gdzieś pod poszarzałą latarnią
Stoimy smutni tak na siebie patrząc
I wspominając jak pod wawelską kawiarnią
Z rozkoszy drżeliśmy na nic nie bacząc

Jak nasze dłonie w swym uścisku żelaznym
O mur oparte skórę zeń zdzierały
I jak te deszczu krople w momencie tamtym
Chłód ciałom rozgrzanym dawały

Melodię naszą stare katarynki grały
To były czasy- miłości pełne i drżeń
Nam nawet konwalie i lilie i maki śpiewały
Ach ile bym dała za jeden tamten dzień

A dziś stoimy tu na skraju drogi długiej
Myślami wracając do tych dobrych chwil
Los przeto nie da nam już szansy drugiej
By podnieść się gdy znów opadniemy z sił

I tak się kończy ów miłość co miała
Trwać wiecznie jak trwa noc a po niej dzień
Choć się skończyła to była wspaniała
Bo miłość- czasem to róża a czasem cierń