W srebrnym medalionie życia

W ogrodach bielą oplecionych
Zostawiłam milion chwil minionych
Srebro odbijało słońce
Na łańcuszku promienie mieniące
Zamarzła tam jedna moja samotna łza
Zamarzły w niej wspomnienia i smutna dusza ma
Zostawiłam dawne życie za sobą, w przeszłości
Czasem mijam znajome twarze, dawne miłości
Choć kiedyś je znałam
Teraz zapomniałam
Bo pamięć każda jest jak rzeka
Płynie, zmienia bieg, nigdy nie czeka
I właśnie tam w przeszłości zamazanej
Pozostawiłam wszystkie wspomnienia niechciane
W medalionie swe serce zamknęłam
I tak dekada przeminęła
Odnalazłam srebro wśród traw bez śniegu
Wzięłam je w dłonie, dotknęłam brzegu
Bałam się otworzyć, wspomnieć życie me
Chciałam już nie istnieć, nie żyć... już nie...