Sępie spojrzenia

w konarach cicho drętwieją
zawieszone konające oddechy
zbłąkanych westchnień dnia

tabun spojrzeń w oczekiwaniu
na jedno najmniejsze potknięcie
chce uszczknąć coś dla siebie

powietrze nasyca się padliną
jeszcze wczoraj żywych marzeń
wystawionych na sępie dzioby

nadzieje o rdzawym kolorycie
stoją w lepkiej gęstwinie kałuży
którą spali południowe słońce

nie obnoś się ze szczęściem
bo jakaś zazdrość je wyszarpie
by nakarmić się twoją porażką...