kobaltowy
ugina się we mnie niewinność
jak gałęzie pod mokrym śniegiem
wybiegam bosymi myślami
za aniołami ze starych fotografii
których ślady przetrwać tu nie mogły
powtarzam wyblakłe pacierze
jarzębinowymi od mrozu ustami
znajdę sposób
by wrócić na próg domu
z niebieskimi okiennicami
choć zasypane dziś drogi
które nas kiedyś uwiodły
27 January 2021, 20:39
Ja poproszę moje Anioły w niebieskich sukienkach, żeby Cię na próg domu zaprowadziły, tego z niebieskimi okiennicami :)
Bardzo ładny wiersz, jak zawsze u Ciebie Giulietko.
26 January 2021, 15:11
Odkrycie charakteru pisma przyjaciela na kopercie listu przyniesionego przez listonosza sprawia, że słońce rozjaśnia najbardziej pochmurny dzień.
Poczułem, jakby to już był sierpień :)
A piszesz tak pięknie, że każde słowo przetacza się z serca do serca.
J'adore.
27 January 2021, 07:23