Uciekłam od rzeczywistości juz wieki temu
przez pustkowie snów
moja dusza jest w nieznanej krainie
lecę przez deszczowe strefy mrozu
księżyc jest moim kocem
w tej zimnej domenie
pełznę jak koszmarna kreatura
rozbudzona ze snu
by na wieki być...odrodzoną
płaczę z żądzy...śmieję się z żalu
śmierć narasta, burza uspakaja
mam tylko w sercu nadzieję
że moje życie...to sen.