o niej

tysiąc dni podarowanych tobie
przemykała wśród nich
ścieląc troską każdą niewygodną chwilę
gdzieś po drodze zagubiła siebie
zatracając resztki rozsądku

rozkradłeś ją jawnie
karmiąc się strzępami marzeń
zabrałeś ciepło i teraz marznie
zabrałeś kolory
i w przezroczystości przepuszcza
świtu kruchego promienie

zrozumiała wreszcie
że nie jesteś wart jej jutra

dla mojej przyjaciółki
która odzyskuje kolory
...i marzenia.