Nieśmiałość...

Brak słów cudowny wiersz, jak pięknie nazwana nieśmiałość:))

Dziękuję Wam serdecznie za tak cudne opinie...na których widok nawet ta śliczna królowa zaczyna się uśmiechać...nieśmiało...:).

Uroczo! Można przy tym oprzeć się na łokciu, wybałuszyć oczka w niebo i uśmiechnąć się nieśmiało.

Nikt nie potrafi wzruszyć, tak jak Ty swoimi wierszami:) Dziekuję

Czarujesz słowem tak pięknie.
Pozdrawiam.

jak pięknem nie nazwać Ciebie, skoro widzisz obłok i śpiew zaklęty w kroplach rosy, i patrzysz...i jesteś najczarniejszych czeluściach zakamarków....smugą kamiennego lasu...a ja wciąż toczę boje z obłudą i samą sobą....

Tak, piękna ta Twoja królowa, ubrana w tak cudne słowa...
Pozdrawiam ciepło Mistrzu Pióra Miłości:)

Danusiu czy to oby piękno...?...Ot cieszę się z każdego dnia ze słowa z dobrego gestu...z człowieka...Taka moja natura...Też tam gdzieś kiedyś burza rozwaliła moje życie i ból jest mi dobrze znany...Ale dzięki Bogu małymi krokami osiągnąłem taki etap, w którym potrafię się już cieszyć...nawet wspominać to, co było złe z uśmiechem...
Trzeba wierzyć w sens radości...w te kamyki, które czasami dają większą radość niż diamenty...w polne kwiaty, które swoim pięknem budzą uśmiech...w ptaki, które z porania śpiewają tylko po to by ludzie ofiarować pogodę ducha...
A później...jakoś się wszystko ułoży...zobaczysz...
Dziękuję Wam za odwiedziny...

...tyle piękna w tobie Grzegorzu...a we mnie tyle ...goryczy
....uroczo potrafisz koić zmysły....

A wkurza czasem, że aż Pan Strach :)