Panicz i Wiatr

Tam gdzie niebo ziemi dotyka
Promieniem dnia przygaszonym
Skrzydlaty wędrowiec postać spotyka
W płaszcza pochodnię wtuloną

Witają się nagłym silnym uściskiem
Jak dawni dobrzy znajomi
I przez moment stają się jednym błyskiem
W zmierzchu tajemnicę wtopionym

Wiatr lekkim szeptem niebo kołysze
Obejmuje człowieka swym tchnieniem
I dźwiękiem wtopionym w błękitną ciszę
Coś szepcze przenikając milczenie

"Przybywam z krain, które zna twa dusza
Spod okien gdzie światło wciąż płonie
Przynoszę modlitwy zerwane na ustach
Które co świt powtarzają twe imię

Powracam z miejsca gdzie za horyzontem
Lśnią srebrnych zbroi błyskawice
I drżą na niebie jak gwiazdy błyszczące
Najdroższych spojrzeń odbicia"

"O Wietrze! Szczęśliwy żeś widział te strony
Jakże chciałbym być twoim tchnieniem"
Zawołał człowiek okrzykiem wzruszonym
A wiatr mu odpowiedział westchnieniem

Zadrżały nagle ramiona Panicza
Wiatr uniósł wypełnione błękitem dłonie
I zaniósł je tam gdzie w świetle księżyca
Czekała duszyczka stęskniona

Porwał ją w objęcia uściskiem szalonym
Wplótł we włosy księżyca promienie
O czym jej szeptał wiedział tylko Panicz
Który z wiatrem na dusze się zamienił