Zagubieni

Tak wszyscy w ekrany wpatrzeni,
Ciągle chodzimy jak pomyleni,
Nikt swojego życia już nie ceni,
Obecnie na sieci kabli noszeni,
Wszechobecnym zepsuciem spaczeni,
Z prostokątami w rękach scaleni,
Ciągle zbytecznymi informacjami żywieni,
Chodzimy jak zagubieni,
Gdyby choć na moment powrócić do korzeni,
Stanęlibyśmy jak piorunem rażeni,
I swoim położeniem zaskoczeni,
Może na ziemi zobaczylibyśmy wzorce swoich cieni,
Jesteśmy mniej niż one ubarwieni,
Z życia w całości osuszeni,
To jest pewne, że teraz już nic się nie zmieni,
Tak oto chodzimy w cieniu własnych cieni.

Paweł B.