Ostrze smutku

Stoję w płomieniach, choć się nie pale
Słyszę diabła, on krzyczy twoje imię
Wypije truciznę, która ospale płynie w twoich żyłach
Piekło to dom, w którym oddycham dla ciebie
Poczuj się wolny, trzymam twe łańcuchy
Zaprowadź mnie tam, gdzie oaza
Gdzie miłość naszą pochowałeś
Otwórzmy swe wnętrza, pełne nowych lęków
Uwolnijmy serca, które rozdarte w ciszy się wypalają
Nie pozwól mi odejść samej
Na krawędzi ostrza smutku
Gwałtownie rzućmy się w przepaść...