Graffiti
Śpieszę się powoli
Uśmiechy zbieram jak klejnoty
by je oprawić w opowieść kiedyś
i szeptem wspomnień przywołać
na czas spopielałych źrenic
wśród tylu spraw gesty rozdaję
i gram w zielone z nadzieją
kołysząc sny bez imienia
choć pewnie tego nie wiesz
gdzie swoje graffiti los naznaczył
na której z map ziemia obiecana
co pomieści nasze światy
i wiodą mnie tajemne ścieżki
szumem traw rozmarzonych
tam gdzie pomarańczy słońce
aż po horyzont się mieni
wciąż idę
Autor
5 October 2012, 18:42
Miło mieć towarzystwo w wędrówce i to roześmiane. Wasze uśmiechy to wyposażenie pierwszej potrzeby i wystarczy na daleką drogę. Dziękując wszystkim i każdemu z osobna za odwiedziny pozdrawiam i życzę udanego wieczoru :)
3 October 2012, 19:28
Bardzo dziękuję Wam Xavier, Madziu i Leszku za ciepłe słowa komentarza. Cieszy mnie, że udało mi się zwabić Was na małą wędrówkę moimi ścieżkami. A jeśli wywołały u Ciebie Madziu chęć malowania, to tym bardziej. Pozdrawiam serdecznie :)
3 October 2012, 18:51
I mnie uwiodłaś Beatko, tym szumem traw rozmarzonych i pomarańczą słońca...
Piękny wiersz, aż chce się namalować...