Znów umyka mi radość.

Słów twoich smak poznałem przypadkiem
Błądząc po krainie zapomnianych wrażeń
Gdy zwątpienia mojego byłaś tam świadkiem
Ostatnim spełnieniem pogubionych marzeń.

Oczu twych kolor dojrzałem w ciemności
Gdy sen mnie opuścił wieczorową porą
Uśmiechnęłaś się do mnie w raju nicości
A wieczór zastały nie był mi już zmorą.

I ust twych kształt deszcz mi zarysował
Na kobiecym ciele opierając dłonie
Mój wstręt do ludzi się przy tym schował
Zobaczyłem przed sobą otwarte niby-błonie.

Dzisiaj pretensji nie mogę mieć do nikogo
Zdrętwiałe dłonie grzejąc płomieniami
Poszłaś cudna pani nieznaną mi drogą
Ten ogień podsycam dobrymi wspomnieniami.