Morskie pole słoneczników

Słońce wstało o północy,
zbudziła się wreszcie Ziemia,
co miała zły sen.
Ławica leśnych skrzatów,
co oddychały ranną rosą.
Niedorzeczne,
jak szybko gnały wśród fal.
Gdzie spieniona, słodka woda morska,
obijała się o przeźroczyste ściany szklanki.
Cień dawał wytchnienie, w południe
nie było go za wiele,
Za dużo drzew by go odnaleźć.

I zliczyłam wszystkie ziarna piasku,
było ich szesnaście na Saharze.
I wszystkie gasnące światła,
co gasły wolniej niż biegła ziemia.
A na niebie nie było gwiazd,
widziałam jak spadły wczoraj.
Opad też dym i ucichł wrzask.
Widziałam jak kończy się wojna
Niemożliwe.