nostalgia

składam dni
które mijając rozchodzą się w chaos
znowu dystansujących się od siebie dróg

obecna chwila jak świątynia
runie by niczym zjawa przezroczysta
stanąć przed oczami w zmienionym miejscu

w szyldach tramwajów wycięte hieroglify
pomniki mieszkańców gwiazd
jakby obcych istot pośród rodzimych ulic

tylko niebo nad dachami
wciąż ma siedemnaście lat
pierwszy pocałunek jak osada
z której jutro wyrośnie miasto

a fotografie ukażą
jak głęboko ukrył nas czas

przed sobą