Latarnicy

Sami ze sobą
W kamiennej przestrzeni
Przeszywają mroki światłami.
Czasami rozbija ciszę błogą
Łoskot niedomkniętych okiennic.
Czasem cały wszechświat zalśni źrenicami.

W latarni na ruinach klifu
Można tańczyć w kuchni,
Albo śpiewać.
Miodowe okno marszczy się od pływów.
Wszystko wydaje się cudem,
Gdy połowy przetapiają się w jedno.