1 listopada

Widziałem dziś na cmentarzu rozkochanych ojców, jak za rękę prowadzili swoich synków. Dużo ludzi. Niektórzy mieli mocno pomarszczone czoła. Unosili się nad liśćmi, które opanowały cmentarną ziemię. Przypomniałem sobie, jak w Uroczystość Wszystkich Świętych jeździliśmy na groby bliskich do Tolkowca. Zapach starego Kościoła św. Marcina. Groby dziadków i cała nasza rodzinka, w jednym miejscu, w jednym czasie. A pomiędzy nami ci, którzy na tą jedną chwilę mogą zejść z Nieba, by nas przytulić, jak dawniej.

Wiesz, tato, jestem już dorosłym mężczyzną. Księdzem od lat wielu, zakonnikiem. Jestem wciąż twoim synkiem, którego brałeś na grzyby, zabierałeś na działkę, a jak trzeba było - to walnąłeś porządnie w dupsko, żeby było wiadomo, kto rządzi. Tyle lat już minęło, a ja wciąż czasami myślę, że za chwilę tatusiu wejdziesz do mojego pokoju, uśmiechniesz się i poklepiesz mnie po plecach...

Wiem, dobrze ci tam. Masz w Niebie ogromne okno, przez które wciąż na nas patrzysz i machasz zadziornie spracowaną ręką. Ja ci też czasami macham. A dzisiaj, gdy stanę przy Ołtarzu, razem z tobą i ze wszystkimi świętymi, podejdź blisko i przytul mnie, jak dawniej. I nie gniewaj się tatuś, za tego niezapalonego znicza. Serce zapalę i wdzięczność ogromną, za to że byłeś i wciąż jesteś, przy mnie...

Popłakałem sobie trochę... Wybacz, tato, ale to bardziej z nadziei.... Że się kiedyś znowu spotkamy, twarzą w twarz. Nie zostawiaj mnie. + Do zobaczenia w Niebie, tatuś.....