homo Dei

Ostatecznie mam wiarę.
Wierzę w zemstę, w złamanie serca
jednym słowem, zwykłym gestem.

Wierzę w próżnię w parze oczu,
wierzę w pustkę w tłumie głów.
Wierzę w ciszę, gdy umiera ostatnia ćma.

Wierzę w zero ludzkiego mniemania,
bo jest, bo się nie zmieni, nie można go
pomnożyć, ani podzielić.

Wierzę w śmierć człowieka,
która następuje codziennie,
w krzyk na jego ustach, w strach w oczach.

W końcu wierzę w człowieka samego w sobie:
w wojny, zarazy, głód i brzydotę,
których nie było zanim on zaczął myśleć.