Kula i diament

Opowiem jak umiem, wierz lub nie,
jak z każdym wyborem.

Była kula z metalu,
jak magnes przyciągała i odpychała
miejscami, bo kiedyś coś jej się stało.
Przykuła do siebie łańcuchami wszystko odpychane,
a co przyjść chciało, powstrzymywała talerzem na pręcie.
Prętów było tysiące i łańcuchów krocie, jak u gigantjeża.
Jaka była uparta w swoim uporze na wierzchu,
wiedziało tylko cierpienie.

Tyle było na powierzchni zamętu i stękań metalu,
zgrzytu łańcuchów i jazgotu talerzy z prętami,
że drgała tylko w metalowym chaosie,
przykuwając coraz więcej tego, co nie swoje.
Skrzecząc, jak zardzewiały statek, opadała coraz głębiej.
Obijała się coraz o podobnie najeżone.
Ani puścić, ani przyjąć tego, co chciał diament.

Więc cierpiała i pytała ciągle: Gdzie? I dlaczego?
I czuła się sama we wszystkim, co jest.
A w środku tętnił diament,
lecz tylko ciszą pulsował, tworząc fale pieśni.

Aż razu pewnego usłyszała przypadkiem szmer głosu:
- Puść, co chce odejść i przyjmij, przed czym się bronisz.
Jej się nie szuka, ją się rozpoznaje,
a w ciszy odpowiedź przychodzi sama.
Tylko postanów.....

I postanowiła.

Rozległy się grzmoty pękających łańcuchów, prętów i talerzy.
Walnęły o powierzchnię metalu, aż i on popękał.
Odpłynęło to, co odejść chciało do swoich.
A przeniknęło, co przyciągało własne.
Nastała cisza.

W niej rozjarzył się diament wibracją radości i ukojenia,
nadając komunikat w przestrzeń:
- Jestem, czekam, przyjdź.
I przyszła, bo już była. Inna niż opisane.

Miała na imię Miłość i była bliska.
Ciepła i puchata. Twoja.